چارلز بوکفسکی و زندگی

نگاه چارلز بوکفسکی به زندگی، عشق، شادی و هدف

بوکفسکی به دنیا با نگاهی تلخ، اما صادق نگاه می‌کرد. برای او، زندگی میدان جنگی نبود که باید در آن پیروز شد، بلکه باتلاقی بود که باید از غرق شدن درش جان سالم به در برد. جهان برایش پر بود از آدم‌هایی که وانمود می‌کنند خوشبخت‌اند، از نظامی که خلاقیت را خفه می‌کند، و از تکرارهایی که روح انسان را می‌فرساید.

می‌گفت: «مشکل اینجاست که آن‌قدر لعنتی‌ها زیادند.» او از انسان‌ها گریزان بود نه از روی تنفر، بلکه از سر خستگی. خستگی از حرف‌های تکراری، روابط سطحی و لبخندهای دروغین.

عشق؟ عشق برای بوکفسکی بیشتر شبیه زخمی قدیمی بود که گاهی می‌سوخت. او تجربه‌اش کرده بود، اما هرگز به آن تکیه نکرد. چون می‌دانست که انسان‌ها شکننده‌اند و وابستگی، نوعی سقوط است.

شادی؟ شادی لحظه‌ای بود، در تهِ یک بطری، در نوشتنِ یک سطرِ واقعی، یا در تماشای راه رفتنِ یک گربه بی‌صاحب. چیزی ساده، گذرا، و بی‌ادعا.

هدف؟ او دنبال معناهای بزرگ نبود. معنا برایش در زنده ماندن بود، آن‌هم بدون فریب دادن خود. نوشتن، تنها شکلِ مقاومتش بود؛ در برابر جهانی که او را نمی‌فهمید، و نمی‌خواست بفهمد.

او باور داشت: «اگر قرار نیست با تمام وجودت کاری را انجام دهی، اصلاً انجامش نده.» برای همین هم، دیر شروع کرد، اما واقعی شروع کرد. سال‌ها در اداره کار کرد، مست شد، باخت، تنها ماند… و نوشت. بدون سانسور. بدون تظاهر.