پایان:)

نفس عمیقی می کشم اما هیچ مقدار هوا سوراخ خالی داخل را پر نمی کند، نمی دانم که آیا با مرگ از بین می رود؟ آن نظریه را من ناموفق امتحان کردم

به نظر می رسید همه روزها با هم محو شده بودند من نمی توانم یک مورد را به یاد بیاورم من نمی خواستم اینجا باشم، اما هر چه باشد در نهایت همه چیز تمام می شود و تمام می شود

شروع کردم به فاصله گرفتن به عنوان برای جلوگیری از آسیب رساندن به مردم زمانی که اجتناب ناپذیر آمد به زودی فقط خاطره ای در قفسه ای خواهم بود که فکر نمی کردم اینطور تمام شود، چه شرم آور

هر چه روزها می گذشت، صداها بلندتر می شد گفتند: «منتظر چی هستی؟ ماشه را بکش».

شاید من امیدوار بودم که مرا مغرورتر کنم، اما اگر من مر*ده بودم چه اهمیتی داشت؟

شاید به بهتر شدن امید داشتم اما من دیگر به آن اهمیتی نمی دهم زیرا اکنون اینجا نشسته ام و این نامه را بعد از بهبهود اف**ردگی ام مینویسم..