اسم تو P1

چشم‌های سبزش را به طرف کارمن چرخاند نجوا کرد: انقدر گیر نده !دوباره خودش را در آینه نگاه کرد و کراواتش را مرتب کرد کارمن گفت: با رنگ سبز ازدواج کردی ؟و پوزخندی زد. میا هم سعی کرد پاسخش را بدهد :وقتی یک چشم رنگی باشی می‌فهمی! با لحنی انتقام جویانه ادامه داد:خودتو اذیت نکن!معمولی ها از اینا سر در نمیارن! کارمن سعی کرد عصبانیتش را پشت صورت بلوریش پنهان کند چشمان قهوه‌ای داشت و موهای خرمایی‌اش دور صورت او ریخته بودند.

ککومک داشت و لب‌های سرخش جلوه خاصی به صورتش می‌دادند. میا کوله اش را برداشت و کتانی هایش را پوشید. حتی لحظه ای صبر نکرد،در را بست و بیرون دوید.در راه احساس می کرد اشک ها بر صورت او حکومت می کنند. تمام عمر ۱۶ ساله اش را صرف این کرده بود که به بقیه نشان دهد از خواهرش بهتر است. هیچ انگیزه‌ای نداشت .با اینکه یک نابغه بود ،صدایی خاص داشت و ظاهری بی‌نظیر را دارا بود ،اما گویا کارمن در تظاهر کردن بهتر بود. میا چشمانی سبز و موهای مشکی و نسبتا کوتاه داشت ،اما می‌توانست آنها را از پشت ببندد. او شیفته رنگ سبز بود و همیشه

به خاطر خصوصیات اخلاقی اش از جامعه طرد شده بود.همه،حتی خانواده اش به او می گفتند: تو یه مغرور خودخواهی!اجتماع گریز!بدجنس! در واقع او این نبود.او فقط بلد نبود احساساتش را ابراز کند.او مغرور نبود،اما باور داشت که از خیلی افراد بهتر است.او اجتماع گریز نبود،اما نمی توانست دوست پیدا کند.اگرچه که با دوستانش،با اینکه کم و انگشت شمار بودند،خیلی صمیمی بود.کارمن بلد بود چگونه از اخلاق میان سو استفاده کند. اجتماعی،فوق العاده مهربان،غم خوار و همدل. خصوصیات خوبی هستند ولی او با اینها میان را از جامعه بیرون انداخت.میا دوباره

به دست چپش خیره شد.ز🐍خم های عمیق روی مچش، فریاد می زدند که از زندگی تنفر دارند. در تمام لحظه ها دوست داشت کسی او را درک کند. او سلاح خوبی داشت ،اعتماد به نفس؛اما کارمن او را خلع سلاح کرده بود.بالاخره به دبیرستان رسید.اشک هایش را با آستین لباسش پاک کرد و وارد شد... سرش را پایین انداخته بود و راه می رفت. در راه به کسی خورد و افتاد. شاید اولین روز سال جدید برای او یک بدشانسی بزرگ بود.چشمانش را باز کرد و کسی را دید که داشت خود را می تواند.کت و شلوار مشکی و جذابی پوشیده بود و.......................