کاش گریه می‌کردی!

در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد .

مامان انگشتِ اشاره‌اش را پایِ پلکم کشید و با ابروهایی تا به تا گفت: «امروز گریه نکردی؟!»

به ثانیه نکشیده ، جوابی از آستین بیرون آوردم و متعجب گفتم: «نه والا! گریه‌م کجا بود مامان؟»

انگشتش را سمت شقیقه‌ام کشید و موهایم را پشتِ گوشم تاب داد . این‌بار لحنش چاشنیِ غم گرفت و گفت: ولی کاشکی گریه می‌کردی!

خیالِت حواسم نیست؟ امروز دوبار کلید رو پشتِ در جا گذاشتی! بشقاب‌ها رو کف‌زده چیده بودی تو کابینت .

کیفت رو اشتباهی گذاشته بودی تو جاکفشی! هر چقدر صدات می‌کنم انگار نه انگار! حواست یه جا دیگه می‌دُوه

همش با ناخونات بازی می‌کنی و زُل زدی یه گوشه ، کاش گریه می‌کردی! به جای همهٔ این حواس‌پرتیا . .