نامه ای برای تو

آفتاب بی‌رمق از لابه‌لای پرده‌های نیمه‌بسته به اتاق می‌تابد، سایه‌ای کم‌رنگ بر روی دیوارِ خاکستری می‌اندازد، اما نه آنقدر که رازها را بپوشاند.

صفحه کاغذ هنوز خالی‌ست، و قلم کنار فنجان قهوه، کلمات در سرم غوغا می‌کنند اما نمیدانم چه بنویسم، یا شاید نمیخواهم نوشته شوند، برای تو می‌نویسم،

اما نمی‌دانم این تو کیست.شاید کسی دیگر، یا شاید هیچ‌کس.می‌خواهم بنویسم از صبحی که آسمان، غرق در آبی خیره‌کننده بود، اما زمینی که زیر پایم بود هرگز تحملش را نداشت.

می‌خواهم بنویسم از اشکی که بی‌دلیل بر گونه جاری شد، یا لبخندی که نمی‌دانم برای چه کسی بود. می‌خواهم بنویسم از آن جاده‌ای که هرگز به مقصد نرسید، و آن آهنگی که در نیمه رها شد.اما شاید این نامه، فقط بازتابی باشد از چیزی که هرگز قرار نبود گفته شود؛

بازتاب روزهایی که با آفتابی که نمی‌تابید گذشتند و لحظه‌هایی که نمی‌خواستند باقی بمانند. و حال، این نامه‌ای است برای تو. برای تویی که شاید هرگز آن را نخوانی.

یا شاید بخوانی اما در آن، خودت را نبینی. نامه به او... و او کیست؟ شاید کسی که هست. شاید کسی که نیست. شاید هرگز نخواهم فهمید.