نابینایی

ایده بابام بود که اگه بخوام آسمون رو برای یه نابینا توصیف کنم چطور توصیفش میکنم و نتیجه شد این ادیت این پستم هنر دست کایلی بانو هستش

زیبای من آسمان به اندازه تیرگی درون چشم هایت وسعت دارد و به اندازه یک نت موسیقی یا لالایی مادرت زیباست به اندازه حس اینکه در سرما پا و دستت را درون آب گرم رودخانه یا دریا فرو ببرید آرامش بخش است

آسمان زمانی که به زیر تو مینشینی و به او خیره میشوی مانند حس این است که شخصی دستانت را محکم به هم می‌فشارد زیرا باور داری شخصی در زیر این سقف بی انتهاست که مال تو باشد و تو مال تو باشی

آسمان مانند خوردن غذای مادرت خاص و تکراری نشدنیست ماهور همان غذا را میخوریم و هرروز به همان آسمان خیره میشویم اما هیچکدام از خوردن و دیدن ها تکراری نمی شوند

شاید هم آسمان عاشق است شاید هم یک دوست است زیرا هنگام گریه با تو میگرید و هنگامی که نیاز به آغوشی داری با گرما خورشیدش تورا در آغوش می‌کشد

برای اکثریت مردم و یک توصیف ساده میتوان گفت آسمان اینگونه است اما بدان آسمان برای هر شخص خاص و متفاوت است و آسمان من درون آن دو تیله قهوه ای رنگ چشمان اوست