او مرا می‌شناسد.

زندگی هیچ‌گاه شیرین نبود، خودمان با دلیل های گوناگون زندگی را شیرین می‌کردیم.

افسوس و درد شکست خورده ، مرا می‌شناسد ، عشق خون ریخته مرا می‌شناسد پرنده ی زخمی ز سنگ مرا می‌شناسد ، سنگ بی دل مرا می‌شناسند ، مجنون بی لیلی مرا می‌شناسد.

فرهاد کوه شکن مرا می‌شناسد ، گلی بر روی چمن مرا می‌شناسد ، رخسار گل گون او مرا می شناسد. در سرزمین غم و ناکامی، عشق به خون می پیچد. یک پرنده سنگی زخمی برای هیچکس گریه نمی کند.

در دنیایی از سنگ های سرد و بی عاطفه، دیوانه ای بدون سوسن به حال خود رها می شود. در میان این سنگ ها، یک کوه شکن بدون چالش ایستاده است. در میان علف‌های نرم، گلی خود را تنها می‌بیند و چهره‌اش بی نور است.

او مرا می‌شناسد.