"آفتاب..!"

راستش من تا قبل از او، خورشید روی زمین ندیده بودم. باران، توی رشت و گیلان مثل طلوع آفتاب از شرق است؛ به خاطر همین، وقتی آن روز باران بارید، من اصلا تعجب نکردم..! زمین، تمام رایحه خاک می داد، ابر ها زمین را در آغوش کشیده بودند و من آنجا؛ روی دیوار های نصفه نیمه کاهگلی به انتظار نشسته بودم. همه چیز تصادفی بود؛ من اصلا... نمی خواستم اینطور بشود..!

او هم مثلِ من عاشقِ باران شده بود؛ و داشت مثل یک تکه آفتاب، روی زمینِ تاریک از ابر می درخشید..! منی که آن همه عاشقِ درختهای نارنج بودم، آن لحظه با تمام وجود دعا کردم کاش هیچ درختی کنارِ آن شالیزار خیس نروییده بود، آن وقت هیچ برگی نبود که آن لحظه، چشمانش را از شرِ چشمهای کنجکاو من قاپ بزند و من محو بمانم، محوِ چشمهایش..! حداقل.. کاش.. کاش.. نمی دانم..

کاش حداقل چشمانش رنگِ آفتابِ سپیده دم نبود! اما بود..! موهایش قدِ یک دریا از جنس آفتاب موج داشتند، و من یک لحظه آرزو کردم ای کاش دریا هم مثل موهای او؛ طلایی رنگ بود..! بارها و بارها برگشتم، من اورا میان درختها جستم، زیر بارانها و وسط کاهگل های خیس؛ او ولی نبود؛ دیگر هیچوقت آسمانم آفتاب نداشت؛ و من تا ابد تاریک و طوفانی ماندم؛ بی او..!

چطور بود؟! بازم بذارمم؟!!..