دلنوشته p5

طبق معمول دلم گرفته و تنها راه آروم شدنم نوشتنه..

نوشته بود اگر یه کتاب بنویسی راجع به کسی که عاشقش بودی و بهش نرسیدی، صفحه‌ی آخرش چی می‌نویسی؟ منم نوشتم: خیالِ بودنت به وسعتِ یک کتاب شد؛ اما اندوه نبودنت در یک جمله خلاصه می‌شود "تو متعلق به من نیستی..

ای دور ترین نزدیک من پنهانی‌ترین دلتنگی من، من تو رو از راه دور بدون هیچ عطری بدون هیچ لمسی بدون هیچ آغوشی دوست دارم.

‌ عشق یعنی خیابان به خیابان همه را رد کنی، ناگهان بر سر یک کوچه کمی مکث کنی:)

من قهوه رو تلخ می خورم اما بادمجون تلخو میریزم میره چون به قهوه ی تلخ عادت کردم ...! امااز بادمجون انتظار تلخی نداشتم ...! آدما هم همینن...! بعضی ها انقد کارای اشتباه انجام دادن که به کاراشون عادت کردیم اما بعضی ها انقد خوب بودن که ازشون حتی انتظار یه اشتباه کوچیک رو هم نداریم بحث انتظاره ...! آدما هر جوری که باشی همونجوری بهت عادت میکنن ؛)

من کافمو تنهایی رفتم ‏بیرونمو تنهایی رفتم ‏گریه هامو تنهایی کردم ‏تنهایی خندیدم، تنهایی ذوق کردم ‏پس خیلی طبیعیه که دیگه موندن یا رفتن کسی خیلی فرقی نداره! بودناتون باعث خوشحالی، نبودن اتون هم آرزوی خوشبختی. تمام!

نمیدونم منظورم رو میفهمید یا نه ولی تا همین ۷-۸ سال پیش همه چی «بو» داشت؛ تابستون بو داشت؛ عید بو داشت؛ سریال‌های ماه رمضون بو داشت؛ سفر دسته جمعی بو داشت؛ خرید کردن بو داشت؛ حتّی با دوستات یه شام ساده هم میخوردی بو داشت.