شخصیت کارآفرین

ویژگی های شخصیت کارآفرین: ریسک پذیری متعادل: افراد کارآفرین اغلب توانایی این را دارند که منابع و فرصت هایی که در اختیارشان می باشد را به فرصت هایی اختصاص دهند که می دانند احتمال شکست در آنها وجود دارد. با این وجود، آنها احتمال شکست و ریسک فرصت های پیش آمده را به خوبی می سنجند و خود را درگیر مخاطرات مهار نشدنی و نامعقول نمی کنند. کانون کنترل: کانون کنترل به باورهای هر فرد اشاره دارد مبنی بر اینکه منشأ رفتارها، دستاوردها و شکست هایش را به چه کسی یا چه چیزی نسبت می دهد. افراد کارآفرین کانون کنترل رفتارهایشان را درونی می دانند، یعنی آنها به ندرت موفقیت ها یا شکست های خود را به شانس، سرنوشت، جامعه و به طورکلی عوامل خارجی نسبت می دهند.

نیاز به موفقیت: این سازه بیانگر تمایل افراد به انجام فعالیت ها در سطح عالی و کسب موفقیت، به ویژه در موقعیت های رقابتی، می باشد. افراد با نیاز به موفقیت بالا، اغلب از چالش و رقابت استقبال می کنند و دوست دارند که در راه رسیدن به اهدافشان، بازخوردهایی از موفقیتشان دریافت کنند. پژوهش ها نشان می دهد که افراد کارآفرین اغلب نیاز به موفقیت بالایی را تجربه می کنند. سلاست فکری: سلاست فکری شامل توانایی فرد برای حل و فصل مسائل در کمترین زمان و به موفقیت آمیزترین شکل ممکن می باشد. افراد کارآفرین دارای سلاست فکری بالایی هستند زیرا قادرند در مواجهه با مشکلات و مسائل پیش بینی نشده، از رویکردهای مسئله محور استفاده کنند و با به کارگیری توانمندی های فکری خود، برای حل مسائل، در لحظه تصمیم گیری کنند.

عملگرایی: این سازه شامل توانایی انجام درست و به موقع کارها و همچنین برخورداری از پشتکار و امید به موفقیت برای پیشبرد فعالیت ها می باشد. می توان گفت مهمترین ویژگی افراد کارآفرین در حوزه اجرا و عمل، عملگرایی است. تحمل ابهام: تحمل ابهام سازه ای روانی است که به قدرت و توانایی فرد در پذیرش ابهام و عدم قطعیت در جنبه های مختلف زندگی اشاره دارد، به گونه ای که باعث انفعال یا عدم پیشروی فرد نشود. افراد کارآفرین بایستی از تحمل ابهام نسبتاً بالایی برخوردار باشند زیرا با وجود یک چنین خصیصه ای است که می توانند با آگاهی نه چندان کامل از محیط و مخاطرات آن و همچنین با وجود عدم اطلاع از اینکه موفق خواهند شد یا خیر، فعالیت مستقل و بدیعی را آغاز کنند.

رویاپردازی: رویاپردازی عبارت است از توانایی فرد برای ایده پردازی ایده های نو و بدیعی که در حوزه های مختلف وجود دارد و قبلاً به ندرت به آنها پرداخته شده است. افراد کارآفرین عموماً از رویاپردازی و قدرت تخیل بالایی برخوردارند زیرا لازمه این کار فکر کردن به شیوه های متفاوت و جدید است. چالش طلبی: چالش طلبی را می توان مکمل نیاز به موفقیت در نظر گرفت زیرا، به تمایل افراد برای درگیر شدن در فعالیت های پیچیده و پرچالش اشاره دارد. کارآفرینان به دلیل دارا بودن این ویژگی قادرند به خوبی با چالش ها و مشکلات پیش آمده روبرو شوند و با استفاده از بسیج امکانات و نیروهای خود، خودشان را برای رویارویی با این چالش ها آماده کنند.

منظور از کارآفرینی چیست؟ کارآفرینی فقط در مورد شروع یک کسب و کار و یا اداره یک شرکت نیست، بلکه یک رویکرد فکری یا روش تفکر است. کارآفرینان فقط به شکل متفاوتی درباره کارها فکر می کنند و آنها را انجام می دهند. شما حتی اگر در حال کار برای شخص دیگری هستید، همچنان می توانید کارآفرین باشید. با این حال تعریف رایجی که از این اصطلاح وجود دارد، بیشتر در حوزه اقتصاد کاربرد دارد. در این حوزه، کارآفرین فردی است که توانایی شناسایی و یافتن فرصت ها و اقدام برای ایجاد اختراعات یا فناوری ها را، به منظور تسهیل کاربرد محصولات و خدمات، دارد. فرد کارآفرین قادر است پتانسیل های تجاری یک مساله را بشناسد و سرمایه ها و استعدادها را سازماندهی کند. به طور کلی می توان گفت بهره برداری از فرصت های کارآفرینی می تواند شامل موارد زیر باشد: •تهیه یک برنامه تجاری •استخدام نیروی انسانی •به دست آوردن منابع مالی و مادی •رهبری و مدیریت تیم ها •پذیرش مسئولیت موفقیت یا عدم •موفقیت سرمایه گذاری •دفع خطرات احتمالی

اقتصاددان جوزف شومپیتر (1983 - 1883) نقش کارآفرینی در اقتصاد را «نابودی خلاق» دانست؛ به این معنا که با راه اندازی نوآوری های جدید و همزمان با به کار گیری از صنایع و رویکردهای جدید، صنایع قدیمی نابود می شوند. از نظر شومپیتر، تغییرات و عدم تعادل پویایی که توسط کارآفرین مبتکر ایجاد می شود، در واقع یک هنجار اقتصادی سالم می باشد. اگرچه کارآفرینی غالباً با نوآوری های جدید، کوچک و غیرانتفاعی همراه است، با این وجود رفتارهای کارآفرینی را می توان در شرکت های کوچک، متوسط و بزرگ، شرکت های جدید التأسیس و سازمان های انتفاعی و غیر انتفاعی (از جمله سازمان های خیریه و سمن ها) مشاهده کرد.

در دهه های اخیر استفاده از اصطلاح «کارآفرینی» گسترش یافته و بیشتر برای بحث در مورد چگونگی استفاده مردم از فرصت ها برای توسعه محصولات یا خدمات جدید، راه اندازی شرکت ها یا صنایع نو و ایجاد ثروت استفاده شده است. با این حال سوال مهم این است که چگونه برخی افراد (یا تیم ها) قادرند فرصت های مناسب را شناسایی کنند، آنها را به عنوان یک فعالیت عملی ارزیابی کرده و سپس تصمیم بگیرند که از آنها بهره برداری نمایند. کارآفرینان به گرایش به یافتن امکانات جدید و دیدن نیازهای برآورده نشده در بازار، دارند و از ویژگی هایی برخوردارند که باعث می شود، بهره زیادی از فرصت ها ببرند. بنابراین این مسئله باعث شده است که واژه هایی نظیر شخصیت کارآفرین معنا و مفهومی یابد که نشان دهنده آمادگی و توانایی برخی از افراد برای این گونه فعالیت هاست.