بالاتر از تیک!!!

سندروم تورِت عصبی رشدی شایع است که در دوران کودکی یا نوجوانی آغاز و با چند تیک حرکتی و حداقل یک تیک صوتی (آوایی) مشخص می‌شود. تیک‌های رایج شامل پلک زدن، سرفه، صاف کردن گلو، بوییدن آشکار، و حرکات صورت هستند. این تیک‌ها معمولاً حالت نیاز یا احساس ناخواسته در ماهیچه‌های تحت تأثیر، برای انجام تیک، ایجاد می‌کنند اما گاهی می‌توانند به‌طور موقت سرکوب شوند و در مکان، میزان و فرکانس تغییر کنند. سندرم تورت حالت شدیدتری از اختلالات تیک است. درحالی که نشانگان توره به صورت واضح مشاهده می‌شود.

علائم اصلی سندروم تورت تیک ها هستند. علائم معمولاً از 5 تا 10 سالگی کودک شروع می شوند. اولین علائم اغلب تیک های حرکتی هستند که در ناحیه سر و گردن رخ می دهند. تیک ها معمولاً در مواقع استرس زا یا هیجانی بدتر می شوند و وقتی فرد آرام است یا بر روی فعالیتی متمرکز است بهتر می شوند. انواع تیک و تعداد دفعات تیک با گذشت زمان در فرد تغییر زیادی می کند. حتی اگر علائم ظاهر شوند ، از بین بروند و دوباره ظاهر شوند ، این مشکلات باز هم مزمن در نظر گرفته می شوند.

در بیشتر موارد ، تیک ها در دوران بلوغ و اوایل بزرگسالی کاهش می یابند و گاهی اوقات به طور کامل از بین می روند. با این حال ، بسیاری از افراد مبتلا به سندم تورت تیک در بزرگسالی را تجربه می کنند و در بعضی موارد ، تیک در بزرگسالی بدتر می شود. اگرچه رسانه ها اغلب افراد مبتلا به سندروم تورت را با داد زدن های غیر ارادی فحش و ناسزا (کوپرولالیا) یا تکرار مداوم کلمات افراد دیگر (اکولالیا) نشان می دهند ، اما این علائم نادر بوده و برای تشخیص سندروم تورت لازم نیستند.

تشخیص برای تشخیص سندروم تورت هیچ آزمایش خاصی مانند آزمایش خون وجود ندارد. متخصصان درمانی علائم فرد را برای تشخیص سندروم تورت و سایر اختلالات مرتبط با تیک بررسی می کنند. اختلالات مرتبط با تیک از نظر نوع تیک موجود (حرکتی یا صوتی یا ترکیبی از هر دو) و مدت زمان علائم با یکدیگر متفاوت هستند. سندروم تورت در صورتی تشخیص داده می شود که فردی هر دو تیک حرکتی و صوتی را داشته باشد و علائم تیک حداقل به مدت یک سال ادامه داشته باشد.

درمان ها اگرچه درمانی برای سندروم تورت وجود ندارد ، اما روشهای درمانی برای کمک به کنترل کردن تیک وجود دارند. بسیاری از افراد مبتلا به سندروم تورت تیک هایی دارند که مانعی در زندگی روزمره آنها ایجاد نمی کنند و بنابراین نیاز به هیچ درمانی ندارند. با این حال ، اگر تیک ها باعث درد یا آسیب شوند ، در مدرسه ، کار یا زندگی اجتماعی ایجاد تداخل کنند و یا باعث استرس شوند داروها و درمان های رفتاری برای آن وجود دارند.

عوامل خطر و دلایل آن پزشکان و دانشمندان علت دقیق سندروم تورت را نمی دانند. تحقیقات نشان می دهند که این مشکل یک بیماری ژنتیکی ارثی است. این بدان معناست که از طریق ژن ها از والدین به کودک منتقل می شود

چه کسی به این بیماری دچار می شود؟ مطالعات بر روی كودكان دارای تشخیص ابتلا به سندروم تورت و بدون آن ، تخمين زده اند كه از هر 162 كودك 1 نفر مبتلا به سندروم تورت است. بر اساس گزارش والدین ، در ایالات متحده ، از هر 360 کودک 6 تا 17 سال ، 1 نفر مبتلا به سندروم تورت تشخیص داده شده است.