جان سخت ترین موجود جهان!

در زندگیتان به خصوص در کودکی حتما برایتان سوال شده است که این موجود کدام است؟جان سخت ترین موجود.شاید فکر کنید این موجود شتر است که در شرایط بسیار سختی دوام می آورد.اما خب احتمالا پاسخ واقعی و درست این سوال شما را شگفت زده می کند.گمان نمی کنم تا کنون نام آن را شنیده باشد یا آن را به چشم دیده باشید.اما جان سخت ترین موجود جهان تاردیگرید یا خرس آبی است.احتمالابا توجه به نام آن یعنی خرس آبی تصور می کنید این موجود بزرگ است اما خب کمی جلوتر متوجه واقعیت می شوید!

می‌توانست از فضا آمده باشد. ممکن بود آن را در سیاره‌ای دوردست در فاصله‌ی چند میلیارد کیلومتری خودمان پیدا کنیم. اما نزدیک است و کوچک. شاید به همین علت است که طی بیش از دو قرن که آن را می‌شناسیم، ما را آن‌چنان‌که باید شگفت‌زده نکرده است. این موجود(Tardigrade) است. البته او را با نام‌های دیگری مانند خرس آبی (Water Bear) و خوکچه خزه ای (Moss Piglet) هم می‌شناسند (در نوشته‌های فارسی آن را به صورت تاردیگراد هم می‌نویسند). خرس آبی می‌تواند در آب جوشان زنده بماند و در دمایی نزدیک به صفر کلوین، همچنان به بقای خود ادامه دهد.هم‌چنین این توانایی را دارد که در معرض مرگ‌بارترین تابش‌ها، مدت نسبتاً‌ زیادی به روال عادی زندگی خود ادامه دهد. به همین علت، خرس آبی از جمله ساکنان قدیمی و دائمی قطب جنوب محسوب می‌شود.

پیش از این‌که به ویژگی‌های دیگر خرس آبی بپردازیم، بد نیست درباره‌ی اندازه خرس آبی صحبت کنیم. چون طبیعتاً از روی عکس‌ها نمی‌توانید ابعاد و اندازه را حدس بزنید. اندازه تاردیگرید از گونه‌ای به گونه‌ی دیگر متفاوت است. اما متوسط طول آن حدود ۰/۵ میلیمتر است. البته تاردیگریدهای بالغ به ۱/۵ میلیمتر هم می‌رسند. این موجودات کوچک، هشت پا دارند و از تمام آن‌ها برای حرکت استفاده می‌کنند. خرس‌های آبی بر خلاف بدن کوچک‌شان،‌ ساختار بدنی ساده‌ای ندارند و بسیاری از اندام‌هایشان با ساختار بدن انسان مشترک است. مغز، دهان، مسیر عصبی، ماهیچه و لوله‌ی رحمی از جمله اندام‌هایی است که در بدن تاردیگرید وجود دارد

شاید فکر کنید این موجود چه فشاری را می تواند تحمل کند؟اگر فشار استاتیک مد نظر باشد، حداقل تا این لحظه، هنوز انسان نتوانسته فشاری را پیدا کند که خرس‌های آبی را در هم بشکند. بنابراین حتی اگر نیروی بسیار زیاد به خرس آبی وارد شود و این نیرو به آرامی افزایش پیدا کند، خرس آبی آن را تحمل خواهد کرد. مثلاً بررسی‌ها نشان داده است که خرس آبی می‌تواند فشاری معادل شش برابر فشار آب در عمیق‌ترین نقطه‌‌های اقیانوس‌های جهان را تحمل کند. فشاری که بزرگترین کشتی‌های ساخته شده توسط انسان را هم متلاشی می‌کند. اما در مورد «ضربه» ماجرا متفاوت است. در سال ۲۰۲۱ برای اولین بار دانشمندان توانستند با شلیک گلوله، حد تحمل خرس‌های آبی را کشف کنند. خرس آبی می‌تواند گلوله‌هایی را که سرعت‌شان از ۹۰۰ متر بر ثانیه فراتر نمی‌رود به سادگی تحمل کند. اما اگر سرعت گلوله از این مرز بگذرد، ممکن است در اثر شلیک آسیب ببیند . اگر تصوری از عدد ۹۰۰ متر بر ثانیه ندارید، کافی است بدانید که سرعت گلوله‌ی کلاشینکف در لحظه‌ی خروج از اسلحه، چیزی در حدود ۷۰۰ متر بر ثانیه است . البته مقاومت هوا بلافاصله سرعت آن را کاهش می‌دهد و عملاً گلوله‌ی کلاشینکف تقریباً همیشه با سرعتی کمتر از این به هدف برخورد می‌کند.هم‌چنین بر اساس گزارش آژانس فضایی اروپا، خرس آبی نخستین موجود شناخته‌شده‌ای است که می‌تواند شرایط خلاء در فضا (فشار هوا بسیار پایین و نزدیک به صفر، امواج ماوراء بنفش و تابش کیهانی زیاد) را برای مدت نسبتاً طولانی تحمل کند . این توضیحات می‌تواند شبیه یک قهرمان افسانه‌ای در کارتون‌های کودکان باشد. اما خرس آبی احتمالاً در فاصله‌ی چندمتری شما، در جایی از پشت بام یا میان گیاهان خیابان یا هر نقطه‌ی دیگری که اراده کند، زندگی خود را می‌گذراند.

کریپتوبایوسیس (Cryptobiosys) یا نهان‌زیوی یکی از مکانیزم‌هایی است که در معدودی از گونه‌‌های موجودات زنده مشاهده می‌شود. به این معنا که این موجودات اگر شرایط محیطی را برای خود تهدیدآمیز ببینند، متابولیسم خود را به شدت کاهش می‌دهند و تا حد زیادی به یک موجود مُرده نزدیک می‌شوند. سپس زمانی که شرایط تغییر کند،‌ دوباره به وضعیت عادی بازمی‌گردند. کریپتوبایوسیس می‌تواند در شرایط مختلفی خود را نشان دهد: در شرایطی که محیط خشک و به شدت بی‌آب است در شرایطی که اکسیژن کافی وجود ندارد در محیط‌هایی که مواد سمی وجود دارد در شرایطی که دما به شدت کاهش پیدا می‌کند خرس آبی تقریباً همه‌ی انواع کریپتوبایوسیس را در بررسی‌های آزمایشگاهی نشان داده است. این موجود می‌تواند نرخ متابولیسم در بدن خود را به ۰.۰۰۱ یا ۰.۰۰۰۱ حالت عادی برساند و تقریباً‌ خود را در وضعیت مرگ قرار دهد. سپس زمانی که شرایط تغییر کرد و وضعیت عادی شد، به تدریج متابولیسم خود را افزایش داده و زنده شود.بنابراین با اطمینان می‌توان گفت: سرسخت‌ترین جانداری که انسان تا به امروز شناخته، خرس آبی است. اگر چه هنوز به شکل درست و دقیق، نتوانسته‌ایم حد سرسختی این موجود را اندازه بگیریم.

بررسی‌ها نشان داده که خرس آبی در بدن خود نوعی پروتئین ژله‌ای‌شکل دارد که در شرایط سخت، شکل کریستالی پیدا کرده و تقریباً شبیه شیشه می‌شود. به این روش، عملاً همان آب کمی که در بدنش وجود دارد، حبس شده و تبخیر نمی‌شود و او می‌تواند ماه‌ها و سال‌ها، در همین موقعیت بماند تا وضعیت تغییر کند و شرایط محیطی بهتر شود . به همین علت، خرس آبی را سخت‌جان‌ترین موجود جهان لقب داده‌اند.

تاردیگرید در فسیل‌هایی که حدود ۵۳۰ میلیون سال قدمت داشته‌اند دیده شده و تا کنون ۱۱۵۰ گونه‌ی مختلف از آن شناسایی شده است. بر اساس تحقیق مشترکی که محققان دانشگاه آکسفورد و دانشگاه هاروارد انجام دادند، با توجه به سرسختی شگفت‌انگیز خرس آبی، اگر آسیب‌های شدیدی به زمین وارد شود و بسیاری از موجودات نابود شوند، احتمالاً خرس‌های آبی جزو معدود گونه‌هایی خواهند بود که حیات را روی زمین حفظ کرده و به زندگی بر روی این سیاره ادامه خواهند داد. البته که مقاومت این موجودات عجیب هم، نامحدود نیست. اما لااقل در مقایسه با سایر موجودات زنده‌ای که می‌شناسیم، مقاومت‌ترند و شانس بقای بیشتری دارند.

به نظرتان این موجود فقط در زمین است؟خب می دانم که عجیب است اما خیر!خرس‌های آبی هم‌اکنون در ماه نیز حضور دارند. در سال ۲۰۱۹ ماه‌نوردِ برشیت‌ (Beresheet) در عملیات نشستن روی کره‌ی ماه شکست خورد و هنگام برخورد با سطح ماه در هم شکست. یکی از محموله‌هایی که این ماه‌نورد با خود حمل می‌کرد، چند هزار خرس آبی بود که قرار بود رفتار و وضعیت آن‌ها در کره‌ی ماه مطالعه شود. اگر چه اطلاعات دقیقی از وضعیت برشیت نداریم، اما دانشمندان معتقدند که خرس‌های آبی نابود نشده‌‌اند و اکنون روی کره‌ی ماه حضور دارند. مشخص نیست این خرس‌های آبی چقدر دوام خواهند آورد. اما بر اساس تجربه‌‌های قبلی می‌توان گفت که حداقل ده سال زنده خواهند ماند. اگر انسان طی سال‌های آتی بتواند به ماه برود، فرصت جالب و آموزنده‌ای خواهد بود تا وضعیت این خرس‌های آبی را بررسی کند و ببیند آیا آن‌ها با قرار گرفتن در معرض هوا و آب، آیا دوباره زندگی خود را آغاز می‌کنند؟