دیالوگ های معروف p31

گاه رویدادی بس ناچیز میتواند نقطه عطف زندگی.انسانها باشد. رابرت فولتون با دیدن آب جوشی که از کتری بخار میکرد کشتی بخار را دید! چه بسیار دیده ام که شاگردی با مقاومت کردن یا نشان دادن راه نگذاشته که خواسته اش عینیت یابد. او ایمان خود را وا میدارد که به یک.چاره چشم بدوزد و به آن تدبیری فرمان میدهد که خود برای برآوردن خواسته اش میپسندد. یعنی همان کاری همه راه ها را مسدود میکند. زیرا خداوند عقل کل است.افکار شما افکار او نیست و راه های شما راه های او نیست.

در مورد آن دو هزار دلار که از طریق صاحب خانه به دست زن رسید نیز می بینیم که زمانی این امر به وقوع پیوست که زن رنجش و.مقاومت را کنار گذاشت. و همچنین آن زن دیگر، زمانی محبت مرد دلخواهش را بازستاند که کینه و کدورت را فراموش کرد و همه رنجهایش باز ایستاد.

در مورد آن دو هزار دلار که از طریق صاحب خانه به دست زن رسید نیز می بینیم که زمانی این امر به وقوع پیوست که زن رنجش و.مقاومت را کنار گذاشت. و همچنین آن زن دیگر، زمانی محبت مرد دلخواهش را بازستاند که کینه و کدورت را فراموش کرد و همه رنجهایش باز ایستاد.

هدف شاگرد باید تعادل و توازن باشد! چون توازن یعنی قدرت.زیرا به قدرت خدا مجال میدهد تا به درون آدمی بشتابد و آنچه را که رضامندی اورا به جا می آورد اراده کند و به انجام برساند. انسان متوازن به روشنی فکر میکند و به سرعت تصمیم میگیرد و کوچکترین مسئله از چشمش مخفی نمی ماند. خشم نمیگذارد که انسان جلو چشم خود را ببیند. خون را مسموم میکند.ریشه همه امراض است و سبب تصمیم گیریهای نادرست که به شکست می انجامد.واکنش خشم چنان زیان آور است که آن را ‘سم کشنده’ می نامند. او در می یابد که ترس و نگرانی سمی مهلکند.ایمان وارانه اند.زیرا از طریق تصاویر منحرف ذهنی، هرچه را که از آن بیم دارند به عینیت در می آورند.وظیفه شاگرد، تاراندن این دشمنان (از ذهن نیمه هشیار) است.باکسی که پیام را به او میرساند دیدار کرد و تا دهان گشود که آن را بگوید آن شخص گفت که: راستی فلانی از شهر رفته! این گفته رساندن پیام را غیر لازم کرد .چون همه ماجرا منوط به این.بود که آن شخص در شهر باشد.به محض اینکه انسان اراده کند تا کاری را به انجام برساند که از آن می هراسد، دیگر مجبور به انجام آن نخواهد بود

در فصلهای پیشین خواندیم که آدمی تنها با پیش تاختن به سوی چیزی که از آن می هراسد.میتواند بر ترس خود چیره شود. مثلا زنی از دوستی خواست تا پیامی را به کسی برساند.دوست از رساندن این پیام واهمه داشت.ذهن استدلالی میگفت: در این کار دخالت نکن و پیام را نرسان. روحش در عذاب بود چون به زن قول داده بود. عاقبت برآن شد که بر ‘شیر بتازد’ و قانون حمایت الهی بطلبد.

شاگرد اغلب با اعتقاد خود به عدم تکمیل، ظهور خواسته اش را به تعویق می اندازد. او باید مدام تکرار کند: ” در ذهن الهی تنها تکمیل هست و کمال.پس خواسته من به انجام رسیده است.” حال این خواسته، کار عالی باشد یا خانه عالی، یا سلامت کامل، و یا هرچیز دیگر. آدمی باید شکر به جا آورد که خواسته اش را پیشاپیش در عرصه غیبی ستانده است، و مجدانه برای دریافت آن در عرصه عینی تدارک ببیند.

یکی از شاگردانم نیازمند توفیق مالی بود.نزد من آمد و پرسید چرا این ظهور تکمیل نیافته و به عینیت در نیامده است؟ گفتم: شاید عادت داری کارهایت را نیمه تمام رها کنی و ذهن تیمه هشیارت به عدم تکنیل خو گرفته است.زیرا برون نمایانگر درون است! گفت: بله. حق با شما است.من اغلب کاری را که آغاز میکنم به تمام نمی رسانم.اما همین حالا به خانه می روم و کاری را که هفته ها پیش آغاز کرده ام به پایان می رسانم. مطمئن هستم که با انجام این کار، خواسته ام بی درنگ عینیت خواهد یافت.پس با پشتکار هرچه تمام تر خیاطی اش را به پایان رساند. چندی نگذشت که پول مورد نیازش به حیرت انگیز ترین راه ممکن به دستش رسید.آن ماه دو بار به شوهرش حقوق دادند. هنگامی که به همسئولان اشتباهشان را متذکر شدند پاسخ شنیدند که آن را پس ندهند و نگاه دارند. هرگاه آدمی با ایمان بطلبد باید بستاند. زیرا خدا چاره ساز است و تدابیر خود را می آفریند!

گاه از من پرسیده اند: فرض کنید شخصی چند استعداد دارد. از کجا بداند کدامیک را باید انتخاب کند؟ پاسخم این هست که هدایت بطلبید.بگویید: ” جان لایتناهی، رهنمودی مشخص به من بده. بیان کامل نفس مرا بر من آشکار کن. نشانم بده که در این لحظه از کدام استعدادم باید استفاده کنم! “ کسانی را دیده ام که بی هیچ آمادگی قبلی یا با آموزشی اندک، کاری کاملا تازه را آغاز کرده اند و به هیچ مشکلی هم بر نخورده اند. مدام تکرار کنید: ” من برای طرح الهی زندگیم کاملا مجهزم.” و هرگاه فرصتی پیش می آمد بی باکانه آن را بقاپید.

وقتی بیست و یک ساله بودم، بی‌مال و منال، در یک آپارتمان کوچک یک اتاقه زندگی می‌کردم. زمستان سردی بود. طی روز کارگر ساختمانی بودم. شب‌ها پولی نداشتم که آپارتمانم را ترک کنم. دست‌کم آپارتمانم گرم بود. فرصت فراوانی برای فکر کردن داشتم. یکی از شب‌ها، در حالی که پشت میز آشپزخانه نشسته بودم، ذهنم برقی زد. به یک آگاهی رسیدم که زندگی‌ام را تغییر داد.به این نتیجه رسیدم، که مسئول تمامی حوادثی هستم که تا پایان عمر برایم خواهد افتاد. هیچ کسی به من کمک نخواهد کرد. هیچ کسی به نجات من نخواهد آمد. در آن لحظه، به روشنی دیدم، که اگر قرار است زندگی‌ام تغییری کند، باید خودم این تغییر را به‌وجود آورم. اگر تغییر نمی‌کردم، چیز دیگری هم تغییر نمی‌کرد.