دست من و چشمان تو؛

نگاهت چون آفتاب از خورشید چشمانت و من گلی آفتاب گردان که نگاهم را از نگاهت برنمیگیرم

چشمانت دریا و من چون ماهی ای خورد غرق در وسعت جزر و مد نگاهت

ت چون آسمان نیلی رنگ بامداد و من چون سپید کبوتری گشوده بال شناور بر فراز وجودت

تو چون گل سرخی لطیف با عطری اعلاتر از ثقیل ترین عطرها، متفاوت از تمام گلهای بوستان و من پروانه ای نحیف بال در چرخش، گرداگرد وجود منظرت

من چون زمین به قدرت تمامی سیاره های منظومه شمسی در گردش حول تو اعظم ترین ستاره، خورشید تابان دلم، روشنی بخش همه جهانم، گرمابخش وجود نخوت سردم

درخشش نگاه چشمان وصف ناپذیرت، چون نوری گرمابخش از سوی چهره خورشیدنهانش، کوه آکنده از برف و یخ دلم را ذره ذره آب میکند...

من ستاره ای کوچک در قلب آسمان سیه چشمانت، که چهره بی جان و سردم روشن است به مهتاب ماه تابان رخسار روح بخشت. رخسار درخشانی که ستاره را چونان غرق در خود نموده است که گریزی نیست