گالیلئو گالیله

گالیله در 15 فوریه 1564 در پیزا، توسکانی متولد شد. او بزرگترین پسر وینچنزو گالیله بود. وینچنزو نوازنده‌ای بود که در تئوری موسیقی و نحوه نواختن آن سهم به سزایی داشت و احتمالات بر این است که در سال‌های 89-1588 با گالیله آزمایشاتی راجع به این موضوع و مبانی مربوط به گام و کشش آلات موسیقی انجام داده باشند. این خانواده در اوایل دهه 1570 به فلورانس، جایی که خانواده گالیله برای چندین نسل در آنجا زندگی می‌کردند، نقل مکان کردند. در سنین نوجوانی گالیله در مدرسه صومعه در والومبروسا، نزدیک فلورانس تحصیل کرد و سپس در سال 1581 به قصد پزشک شدن وارد دانشگاه پیزا شد.

با این حال او شیفته ریاضیات شد و تصمیم گرفت بر خلاف نظر پدرش، دروس و فلسفه ریاضی را فرا گیرد و در این زمینه مشغول به کار شود. بدین ترتیب گالیله شروع به آموزش و آماده‌سازی خود برای تدریس فلسفه و ریاضیات ارسطویی کرد و جالب است که هنوز چندین سخنرانی وی از آن زمان باقی مانده است.

در سال 1585 گالیله بدون اخذ مدرک دانشگاه را ترک کرد و برای چندین سال به صورت خصوصی دروس ریاضیات را در فلورانس و سیه‌نا گذراند. در این دوره وی فرم جدیدی از توازن هیدرواستاتیک را برای توزین مقادیر کم طراحی کرد و رساله‌ای کوتاه با عنوان «تعادل کوچک» (La bilancetta) را نوشت که به صورت دست‌نویس منتشر شد. در این زمان بود که وی تحصیلات خود در زمینه حرکت را نیز آغاز کرد و به مدت بیست سال آموزش و تحصیل در این زمینه را ادامه داد.

در سال 1588 گالیله برای کرسی ریاضیات در دانشگاه بولونیا اقدام کرد اما ناموفق بود. با این حال شهرت وی رو به افزایش بود و بعداً در همان سال از او خواسته شد تا دو سخنرانی در مورد آرایه‌های جهان در جهنم دانته را در آکادمی فلورانس که یک گروه ادبی معتبر بود ارائه کند.

وی همچنین برخی از قضیه‌ها و نظریات خلاقانه را در مورد مرکز ثقل ارائه داد (که باز هم نسخه‌های خطی آن موجود است) که باعث شهرت وی در میان ریاضیدانان و حمایت «گویدوبالدو دل مونت» (Guidobaldo del Monte) نجیب زاده و نویسنده چندین اثر مهم در زمینه مکانیک که بین سال‌های 1545 تا 1607 می‌زیست، شد.

در نتیجه همه این فعالیت‌ها او در سال 1589 کرسی ریاضیات را در دانشگاه پیزا به دست آورد. در آنجا به گفته اولین زندگینامه نویس وی، وینچنزو ویویانی (1622–1703)، گالیله با انداختن اجسام با وزنه‌های مختلف از بالای برج مشهور پیزا نشان داد که سرعت سقوط یک جسم سنگین متناسب با وزن آن نیست و در حقیقت ادعای ارسطو در این زمینه را رد کرد.

نگارش نسخه خطی مقاله دی موتو که به معنای در حال حرکت است نیز در این دوره به پایان رسید که نشان می‌داد گالیله مفاهیم ارسطویی را در مورد حرکت قبول ندارد و در عوض رویکرد ارشمیدسی به این مسئله دارد. به این دلیل و به دلیل حملات وی به نظریات ارسطو محبوبیتش در میان همکارانش را از دست داد و در سال 1592 قرارداد وی تمدید نشد. با این وجود حامیان و دوستداران وی کرسی ریاضیات را در دانشگاه پادوآ برای او فراهم کردند و او از سال 1592 تا 1610 در آنجا تدریس می‌کرد.