هیچ چیز جهان جای خودش نیست

از تنهایی به خود می پیچم و دری باز نمی شود ، آغوشی که به سمتش حمله ور شوم..

غمگینم ، مثل پرنده ای پیر که باد لانه اش را به سمتی پرت کرده باشد..یا شبیه جنایتی مخوف در شب سرد زمستان ، آن روز در من اتفاقی افتاد آن روز که لبخندی مصنوعی در چهره ات رقصید . آن روز من ، من نبودم و تفنگی که تا گردن پر بود قلبم را نشانه گرفت اناری ترکید و خون از گریبانم فواره زد

دیگر مرا نمی شناسی . من کودکی بودم که در یک روز صد ساله شد و تمام بزرگراه های جهان از پیراهن من می گذشت آن روز در من اتفاقی افتاد . آن روز گریه های تو چقدر طبیعی بود..من مثل پرنده ای که دست در قفس اش می برند جیغ می زدم و تو مثل دیوانه ای که دست هایش را به تخت بسته اند تماشا می کردی

آن روز در من اتفاقی افتاد ، تصادفی در خیابانی شلوغ . من تو را از میان جمعیت بیرون کشاندم اما انگار ناگهان مرده بودم .