دنیای عاشقان

در عشق ، جایی برای پشیمانی نیست ‌. آنقدر اندیشه ات درگیر وجود اوست که پشیمانی توانایی تجاوز به تفکرت را ندارد . ولیکن ، وجود معشوق آنقدر جان میگیرد ز عاشق ، که پشیمان نیست ؛ اما پشیمانی در وجودش است .

با تمام جانش فریاد میزند :«کاش عاشق نبودم!» در حالی که میداند بی عشق یار ، چه بس فرسوده است . دلبر ، دل نبدد هرگز به دلدار بیچاره . لیکن ، همچنان میبرد زو دل و نمی اندیشد به دل پر آشوب دلدار .

بگذار بنویسم که قلم تنها گویاست از حال غریب عاشقان . بگذار بنویسم که قلم تنها گویاست از آسمان ابری دنیای عاشقان . این آسمان ابری ، سالهاست که نباریده است . اشک ها را در خود می اندوزد و وای بر آن روز که بخواهد خودش را خالی کند . سیل خواهد آمد به دنیای عاشقان و هرچه عاشق هست از بین میرود.

تا بیاموزد : کای بینوایان ! ز عشق چه سودی بردید ؟ روح و روانتان نرفت ، که رفت . جسم و جانتان نرفت ، که رفت . آن شادابی و شادی گذشته نرفت ، که رفت . پس دگر از برای چه وفادار مانده اید به رسم دیرینه ی عاشق شدن ؟ مگر هرچه گذشتگان کردند صحیح است؟