پدربزرگ مهربان من

خانه را میبینی ؟ پس از رفتنش جز شب تار هیچ ندید . دل من را میبینی ؟ پس از رفتنش جز غصه و اندوه هیچ ندید . توشهٔ خود زین زندگی بست و بدرود گفت . ندانست که اشک هایم شوند دریایی در اثر فراق پدربزرگ .

از زمانی که به خاطر دارم چشمانت نابینا بود . از زمانی که به خاطر دارم سمعک در گوش هایت بود . از زمانی که بخاطر دارم ، شبانه ناله میکردی از درد دیابت . ولیکن ، با اینهمه ، باز هم خندان بودی . باز هم پدربزرگ خوب من بودی .

آرزو هایت بسیار بود . ولیکن آرزو های ما را برای دعا کردن ، ارجعیت دادی . مظلوم بودی از بدو تولد . چه گویم که مظلومیتت در مرگ هم شریکت شد ؟! آه از این درد بی درمان دیابت . آه از این سکته های قلبی دردناک . آه از بسیار درد ها که کشیدی . آه از آن خون گریه های مادرم بر سر مزار پدر . آه از آن جشن و شادی های بی تو . گاهی با خود گویم که بدرود گفته ای و راحت گشته ای از زجر زندگی کردن . منتهی چه کند این دل دلتنگ که آغوش تو را میخواهد ؟ این دل دلتنگ چه کند که حاضر است زندگانی اش را ببخشد ولی یک بار دیگر ، آغوش تو را احساس کند؟

پدربزرگ مهربان من ! صدایم را میشنوی ؟ میشود برای آخرین بار به دیدار بیایی ؟ میخواهم دوباره صدای شعر خواندن هایت را بشنوم . میخواهم دوباره صدای نصیحت هایت را بشنوم . میخواهم دوباره صدای خنده هایت را بشنوم .افسوس ... افسوس که این رفتگان بی برگشت ، هیچ گاه باز نخواهند گشت.