رعد و برق

صاعقه بنفشی آسمان را فرا گرفت. چقدر آشنا بود! انگار همین دیروز بود که باهم زیر رعدوبرق میدویدیم. آنموقع می‌ترسیدیم، اما الان هردو بهش می‌خندیم. چقدر زود میگذرد !

می‌دانی چند سال از آن صاعقه می‌گذرد؟ می‌دانی چند ماه از دیدن یکدیگر می‌گذرد؟ اگر جای من بودی، بهم نمیگفتی چرا پیگیر حالت نیستم؟ قطعا میگفتی. صددرصد. پس چرا رفتی؟ چرا وقتی تازه به تو عادت کردم مرا رها کردی؟

اما من هنوز باور نمی‌کنم. شاید در کابوسی گیر کردم که مغزم ساخته. شاید اگر دیگر تسلیم شوم هرگز نبینمت. هنوز امید دارم بیدارم کنی و چشمهای آبی درخشانت از شدت هیجان را ببینم. آخر مگر ما می‌دانیم؟

می‌دانی دیشب خوابت را دیدم؟ مثل همیشه از شدت هیجان روی پا بند نبودی و از این سو به آن سو می‌دویدی. برایم گل خریدی، از همان رزهای آبی موردعلاقه‌ام. می‌دانم که می‌دانی اگر برایم گل بخری بشدت مراقبش هستم و درآخر وقتی خشک شد، آن‌را تا ابد نگه می‌دارم. همه گلهایی که برایم خریدی را دارم . . . این خواب موردعلاقه‌ام بود ؛ کاش می‌شد روی دکمه تکرارش بزنم و هر شب همین خواب را ببینم ؛ ولی حیف که از تو جز عکس اعلامیه فوت، چیزی برایم نمانده . .