خلوت من .

میان این شلوغی‌ها، تو را جستم و فردا را، در تک به تک سنگفرش های پیاده رو برف پوش، جستم رد پای تو را . رنگ زندگی را به رد چکمه های سنگین یک پری خوش‌رو جستم و روح زندگی را در گرمی دست‌های او .

در کدام جاده‌ی بی انتها ره تو جویم؟ نگار من به کدام کوی و گذر سوی تو پویم؟ که تمام جاده های این شهر بی‌رحمانه سرد و بی‌انتها غم‌بار اند . با این حال روی تو را خورشید راه سرد خود میدانم .

دستهایت را با من مشترک شو و مرا ببخش اگر دستهایم هنگام در آغوش گرفتن دست‌های تو بی‌پایان سرد است، چه بسا که من سردی دست‌هایم را برای گرم شدن توسط گرمای بی حد و مرز وجود تو نگاه داشته بودم .

غم غربتت همچون برف بی امان روزهای سرد زمستانی، به سر و جان من رخنه کرده . سرگردان شده ام همچون کوه یخ بر پهنای اقیانوس، سرد، شناور و غمبار . چشم هایم را در پی نشانی از تو میچرخانم در این کوی و برزن ناآشنا اما افسوس، که سدی بر بیناییم کشیده این بارش برف بد هنگام .

به دنبال رد قدم هایت به کنار پل رسیدم، همان موعد اکثر قرارهایمان . کنار آن پل بی‌انتها بزرگ، آن پلی که روی رودخانه سرد این روز زمستانی خیمه انداخته . به انتظارت میمانم مثل هربار، گرچه ذهنم میگوید این بار نمی‌آیی .