دیالوگ های معروف p6

چه خانه باشد چه ستاره، چه کویر، چیزی که اسباب زیبایی‌ش می‌شود نامرئی است!

بچه‌گی‌هام تو خانه‌ی کهنه‌سازی می‌نشستیم که معروف بود آن تو گنجی چال کرده‌اند. البته نگفته پیداست که هیچ‌وقت کسی آن را پیدا نکرد و شاید حتا اصلاً کسی دنبالش هم نگشت اما فکرش همه‌ی اهل خانه را هیجان‌زده می‌کرد: خانه‌ی ما تهِ دلش رازی پنهان کرده بود.

چیزی که کویر را زیبا می‌کند این است که یک جایی یک چاه قایم کرده

من همیشه عاشق کویر بوده‌ام. آدم بالای توده‌یی شن لغزان می‌نشیند، هیچی نمی‌بیند و هیچی نمی‌شنود اما باوجود این چیزی تو سکوت برق‌برق می‌زند

قشنگیِ ستاره‌ها واسه خاطرِ گُلی است که ما نمی‌بینیمش.

حتا اگر آدم دَمِ مرگ هم باشد داشتنِ یک دوست عالی است.

بخت، یارِ بچه‌هاست.

فقط بچه‌هاند که می‌دانند پیِ چی می‌گردند. بچه‌هاند که کُلّی وقت صرف یک عروسک پارچه‌یی می‌کنند و عروسک برای‌شان آن‌قدر اهمیت پیدا می‌کند که اگر یکی آن را ازشان کِش برود می‌زنند زیر گریه.

آدمیزاد هیچ وقت جایی را که هست خوش ندارد.