دیالوگ های معروف p5

نه این که من تو یکی از ستاره‌هام؟ نه این که من تو یکی از آن‌ها می‌خندم؟… خب، پس هرشب که به آسمان نگاه کنی برایت مثل این خواهد بود که همه‌ی ستاره‌ها می‌خندند. پس تو ستاره‌هایی خواهی داشت که بلدند بخندند!

همه‌ی مردم ستاره دارند اما همه‌ی ستاره‌ها یک جور نیست: واسه آن‌هایی که به سفر می‌روند حکمِ راهنما را دارند، واسه بعضی دیگر فقط یک مشت روشناییِ سوسو زن‌اند، برای بعضی‌ها که اهل دانشند هر ستاره یک معما است

شب به شب ستاره‌ها را نگاه می‌کنی. اخترک من کوچک‌تر از آن است که بتوانم جایش را نشانت بدهم. اما چه بهتر! آن هم برای تو می‌شود یکی از ستاره‌ها؛ و آن وقت تو دوست داری همه‌ی ستاره‌ها را تماشا کنی… همه‌‌شان می‌شوند دوست‌های تو

اگر گُلی را دوست داشته باشی که تو یک ستاره‌ی دیگر است، شب تماشای آسمان چه لطفی پیدا می‌کند: همه‌ی ستاره‌ها غرقِ گُل می‌شوند!

چیزی که مهم است با چشمِ سَر دیده نمی‌شود.

خنده‌ی او برای من به چشمه‌‌یی در دلِ کویر می‌مانست.

اگر آدم گذاشت اهلیش کنند بفهمی‌نفهمی خودش را به این خطر انداخته که کارش به گریه کردن بکشد.

آدم‌ها!… می‌چپند تو قطارهای تندرو اما نمی‌دانند دنبال چه می‌گردند. این است که بنا می‌کنند دور خودشان چرخک زدن.

چون دهان نیمه‌بازش طرح کم‌رنگِ نیمه‌لبخندی را داشت به خودم گفتم: «چیزی که تو شهریار کوچولوی خوابیده مرا به این شدت متأثر می‌کند وفاداری اوست به یک گل. او تصویرِ گل سرخی است که مثل شعله‌ی چراغی حتا تو خوابِ ناز هم که هست تو وجودش می‌درخشد…»