بازی زندگی: انتقام لیلی قسمت ۱ فصل۲

صدای مرد پشت خط به گوشش خورد که خبری بد برای او برای گفتن داشت. پس از شنیدن کل ماجرا از زبان او با تعجب و فوری درحالی که نمی توانست باور کند نشست. چگونه ممکن بود چنین چیزی اتفاقی بیافتد درحالی که او شب قبل آنجا بود و هیچ خبری نبود. اکنون رئیس کارآگاه او را احضار کرده بود و می بایست برود. ترسی از مورد مؤاخذه قرار گرفتن نداشت، فقط برای اطلاع از اتفاق پیش آماده می خواست برود. پس از آماده شدن، قبل از رفتن نگاهی به دختربچه انداخت و پس از اطمینان از خواب بودن او از خانه بیرون زد. پس از آنکه با اولین اتوبوس صبح به محل کار رسید، چیزی که شده بود را باور نمی کرد. تاکنون چنین فاجعه ای به عمر خود ندیده بود.

کل آنجا سوخته بود و با خاکستر یکسان شده بود. تمامی کارگران بیرون ایستاده بودند و با وحشت و تاسف راجب چیزی که دیده بودند صحبت می کردند. تمام ساختمان کارآگاه فرو ریخته بود و هیچ چیزی از آن باقی نمانده بود. همان گونه که ایستاده بود و به بقایای خاکستر کارآگاه نگاه می کرد با صدای خشمگین رئیسش توجهش به او جلب شد که با خشم درحالی که با قدم های بلند و محکم به سمت او می آمد. کت و شلوار مشکی همیشگی اش اکنون با خاکستر و خاک نقاشی شده بودند. به محض اینکه به او رسید بی درنگ با م.ش.ت.ی محکم بر روی زمین افتاد. او که از این واکنش فوری او شوکه شده بود دستش را به آرام بر روی گونه اش قرار داد. چنان سوزشی در قسمت چپ صورتش به پا شده بود که هر لحضه شدت آن بیشتر می شد.

به آرامی دستاتش بر روی زمین قرار داد و خود را بلند کرد. دوباره با آن چهره خشمگین رو به روی شد و به چشمانی که خ.و.ن جلوی آن را گرفته بود چشم دوخت. دستانش را مشت کرد و پس از آنکه کمی ترس و تنشی که درونش بود را فرو نشاند لب به سخن زد. _علت این س.ی.لی چیه قربان؟. مردی که جلوی او ایستاده بود عصبی به بقایای کارآگاه اشاره کرد و با صدای بلندی تشر زد گفت: _علتش چیه م.ر.ت.ی.که؟ مگه نمیبینی؟ خوب جلوتو نگاه کن، باعثش تویی. دوباره خواست به او ح.م.له ور شود اما چند نفر از کارکنان همراه با دوستش مانع او شدند تا دوباره به مرد ح.م.له ور نشود. او را مانند شیری درنده که قصد ح.م.له به شکاری که چشمش را گرفته بود نگه داشته بودند.

به سختی او را از آنجا در کردند تا مرد را نبیند. دوستش برای دلداری دادن و آرام کردن او به پیشش آمد و دستش را بر روی شانه های او قرار داد و گقت: _این تقصیر تو نبوده مگه نه؟. دست او را بر روی شانه اش فوری هل داد و با تندی گفت: _تو هم فکر می کنی کار من بوده؟. او که نمی خواست قصد بدی از سوالش دریافت کند سعی کرد با لحن آرام علت بیان سوالش را بیان کند. _ن نه اندرسون من قصدم متهم کردن تو نبود فقط از اینکه واقعا کی عاملشه خبر ندارم، فقط سوالم پرسیدم که بدونم چی شد دیشب. کلافه دستی بر صورتش کشید و شروع به تعریف ماجرا و واضح کردن اتفاقات پیش آمده شب قبل برای او کرد. پس از آنکه دوستش به کل ماجرا گوش سپرد فهمید که او واقعا مقصر نبوده و ذهنش فرد دیگری را متهم می کرد.

اما نمی توانست همین گونه یکسره به او بگوید تا بعد خود را به خطر بندازد؛ از این روی از گفتن مقصر احتمالی ای که در ذهنش بود منصرف شد. برای همین برای آرام کردن او بازویش را محکم گرفت و با خود کشاند. او از این حرکت یهویی تعجب کرده بود و نمی داست چه قصدی دارد اما ناچار به دنبال او می رفت. همراه او به اتاق کارگران رفت. پس از آنکه او را بر روی نیمکت نشاند از کمد خود یک فلاسک فلزی در آورد و درون ماگ ساده ای از قهوه داغی که از خانه با خود آورده بود ریخت و آن را سمت او گرفت و با چشم و ابرو اشاره کرد که آن را بگیرد. او که هنوز اعصابش درهم ریخته بود نگاهی به او کرد و ماگ را از دستش گرفت و تشکر ریزی کرد. _ممنون. پس از آنکه فلاسک را درون کمد برگرداند کنار مرد نشست و نگاهش را به او انداخت. پس از مکثی کوتاه لب به سخن باز کرد.

_اینو هم.س.ر.م درست کرده قهوه لاته هست، هروقت که میخورم اعصابم آروم میکنه و خستگیم در میاره، یکم ازش بنوش شاید یکمی این اعصاب ناراحتت آروم کرد. او که هنوز عصبانیت درونش خاموش نشده بود با خشکی ای که ناشی از خشم بود گفت: _هیچ چیزی نمیتونه از مشکلات وامونده منو برطرف کنه، انگار که ستاره بختم برگشته و شده ستاره بدشانسیم. برای آنکه کمی به او امیدواری دهد به آرامی شروع به صحبت کرد. _همه اینا میگذره مرد، روزهای بهتری هم تهش میان فقط کافیه کمی صبور باشی. او که انگار اصلا عقیده ای به این حرف نداشت معترضانه گفت: _پس تهش کی میرسه؟ چندین ساله منتظرم اون روز برسه.