آینه: عروسک مرده

chūya: صدای گوش‌خراش درب فلزی سکوتی که از چهار ساعت قبل تا حالا برپا بود را پخش زمین می‌کند. و این یعنی یک جهنم دوباره. صدای زمخت نگهبان بلند می‌شود «سریع بلند شید». هم‌سلولی هایم که تقریبا هیچ کدام از اعضای صورتشان به آدمیزاد شباهت ندارد، غرغر کنان به سمت در می‌روند. همه مثل مور و ملخ بیرون می‌ریزند. نگهبان با بی‌حوصلگی به سمتم می‌آید. دستانم را به نشان تسلیم بالا می‌گیرم و ادامه میدم «هی پسر! آروم باش خودم بلدم راه برم» پاتند می‌کنم به سمت در و نیشخندش را نادیده می‌گیرم. امروز وقت دردسر درست کردن نیست. به حیاط که می‌رسیم یکی دیگر از پاسبان ها تبری به دستم می‌دهد و غرولند کنان می‌گوید «سریع کارتو شروع کن... خائن!» لفظ همیشگی‌شان را نادیده می‌گیرم و میافتم به جان هیزم ها..

آن‌قدر ضربه می‌زنم که حس می‌کنم الان است بازویم از جایش در‌آید. دور و بر را که نگاه می‌کنم هرکس مشغول کاری است و مأموری که کمی دورتر از من نشسته خواب هفت پادشاه می‌بیند. فرصت غنیمت است و من هم که جان در بدن ندارم. تبر را زمین می‌گذارم و می‌نشینیم کف زمین. سرمای آسفالت استخوان سوز است اما از اینکه خستگی بیهوشم کند بهتر است. نفس اول را تازه نکرده باتوم بر چانه ام می‌نشیند و سرم را بالا می‌برد. چهرهٔ نگهبان حالا شبیه نگهبان های جهنم است. پاشنه ی چکمه اش را بر شکمم می‌کوبد. سرفه ی خشکی می‌کنم و دوباره به او خیره می‌شوم. موهایم را می‌گیرد و با نیشخندی می‌گوید «یه نون خور کمتر!» بازوی آزادم را در مشت می‌گیرد و دستانم را با دستبند پشت سرم مهر و موم می‌کند. بقیه با ترحم مسخره ای به تماشا نشسته اند. کشان کشان مرا راهی اتاق 007 می‌کند. فاتحه ام را می‌خوانم. دو نگهبان دم در با نگاه برزخی تماشایم می‌کنند. مردی که اسیر دستانش هستم می‌گوید «یکار کنین حسابی استراحت کنه!» آن دو نگهبان دیگر هم می‌خندند و مرا به داخل اتاق هل می‌دهند. چندباری اینجا آمده ام‌ و هربار دمار از روزگارم در آورده اند. مثلا قرار بود امروز جان خودم را بازیچه نکنم. چی فکر می‌کردیم چی شد! به میله هایی که گوشه ی اتاق به دیوار وصل شده اند نگاه می‌کنم. شصت سانت بالاتر از زمین بسته شده اند. نگهبان مرا می‌کشاند و جایی بین زمین و هوا که نه نشسته ام نه ایستاده، دستبندم را به یکی از همان میله‌ها می‌بندند و رسما غل زنجیرم می‌کند.

یکی از نگهبان ها که تقریبا هربار این جاست نگاهم می‌کند. جانسون! می‌توپد «هی ناکاهارا دوباره گذرت به اینجا افتاد. اتفاقا این روزا خیلی دلم بازی می‌خواست» با نفرت خیره اش می‌شوم. مثل پرنده ای در قفس خودم را تکان می‌دهم تا بلکه آزاد شوم. اما دریغ از ذره ای تغییر. انگار با آرامش جانم مشکل دارم. چشمم به عروسک کوچکی می‌افتد که یکی از دستانش جدا شده و گوشه ی دیوار افتاده است، یک عروسک مرده! می‌خواهم چیزی بگویم که جانسون سیم های شوک را به ترقوه و سرانگشتانم وصل می‌کند. قبل از اینکه فرصت کنم ولتاژ روی آخرین درجه می‌رود و اتاق تاریک، تاریک تر از قبل می‌شود..

ادامه دارد..