وصیت گلی پژمرده

بر روی سنگ مزارم گل عنکبوت قرمز بگذارید که بدانند با اینکه هنوز خون در جانم جریان داشت مرا به اتهام مرده بودن به خاک سپردند

ای باران سنگ مزارم را تر کن تا دیگران خیال کنند شخصی ساعت ها بر سر آن گریسته

دستانم را به روی چشمانم بگزارید و مرا به خاک بسپارید تا متوجه نبودنتان نشوم و با خیال اینکه من چشم میگزارم و شما پنهان شده اید به سمت مرگ خود بروم

به جای غسل در آب در آغوشم کشید تا ندانند در حسرت اغوشی جان سپردم

و سپس قلبم را از سینه بیرون کشید و به مادرم دهید تا هنگام خواب در آغوشم کشد تا احساس دلتنگی نکنم

ریه ام را بیرون کشیده و به پدرم دهید زیرا که انگار نفس من کنار او هرگز بند نیامده است

و هردو گوشم را به خواهرم دهید تا بداند همیشه آماده شنیدن حرف هایش هستم

اما به چشمانم دست نزنید و آن را در کفن نکشید تا بدانند چشم انتظار از دنیا رفتم

به پاهایم دست نزنید تا امیدی داشته باشم که میتوانم پا بردارم و باری دیگر به خانه بیایم

و با خود گل نرگس بر مزارم بیاورید تا بویش مانع به خواب ابدی رفتن و پرواز روحم از این دنیا شود

و دستانم را در دست یکدیگر قرار دهید تا احساس تنهایی نکنم و در خیال خودم همیشه کسی هست که دستانم را به هم می فشارد

مژه هایم را کوتاه کنید تا بگویم خاک به درون چشمم رفته و به این بهانه به حال خود بگریم

و سپس تنم را خاکستر کنید تا کسی نتواند مرا مرده خطاب کند

تنم را خاکستر کنید تا هیچکس نتواند در آغوش خاک زندانیم کند

تنم را خاکستر کنید تا آزاده بمیرم

و دلتنگ نشوم چون با هر باد و نسیم و هر لایه خاک باقی مانده بر وسایل قدیمی ام من باری دیگر از آنها استفاده کرده ام

و هر جمعه عصر در کتابم را باز بگذارید تا خود را در صفحاتش پخش و گم کنم

و در آخر باز خاک خواهم شد و اینبار به جای گلی که به سرعت پژمرده میشود به شکل خاری می رویم و سالیان سال در قالب خاری که همه آن را زشت خطاب میکند و کسی به آن دست نمی‌زند زندگی خواهم کرد

فارق از انکه تنها گلی پژمرده هستم اما اطمینان دارم هیچکس فرقش را نخواهد فهمید