Mood

در اعماق و ژرفای تاریکی قلبم همچنان بر دریچه ای که امید بر این داشتم که نوری به سمت من حرکت کند می‌نگرم، چه بسا این امید را برای ماندن در این‌جهان هستی از دست داده ام باز ادامه خواهم داد و آن گونه که برای رسیدن به آن نور میدوم و پاهایم زخمی شده اند منتظر هستم که آن نور از من فرار نکند و به سراغ من بیاید اما،گویا این نور هم از من فراریست

دل را به تو سپرده بودم که همچنان مرا به آغوش گرم و پر مهرت جای دهی اما این هستی آنقدر بی رحم بود که مرا از دیدن‌نگاهت محروم ساخت

بعضی وقتا باید رها کنی، رها کردن یه دوست، رها کردن پشیمونی، رها کردن یه غم، همشو باید رها کنی و پشت سرت بزاری ولی نباید اون درد،زخم و درسی که از اون موقعیت گرفتی رو فراموش کنی... چون تهش با همون زخم و درس به جایی که حقته میرسی

روی یک کاغذ ، هرچقدر مداد رو محکم تر فشار بدی همون قدر کاغذ دردش میگیره، هرچقدر پاک کنت هم خوب باشه بازم اون ردی که مداد از خودش به جا گذاشته پاک نمیشه درسته؛ این درمورد کاغذ و مداد نبود