بازی زندگی: انتقام لیلی قسمت ۲۱

جفری موزیانه چشمانش ریز کرد و پرسید. _میدونی علت این همه تلاش برای تغییر نظرت چیه؟ و اینکه چرا اینقدر دنبال تو ایم؟بهش بگو جک. _جوابش خیلی ساده هست اندرسون، تو چیزی داری که ما همیشه می خواستیم؛ پتانسیل بالا و توانایی بدنی بالای تو باعث شده ما تورو برای انجام کارهامون انتخاب کنیم. جفری در ادامه حرف های او ادامه داد. _همینجور جایگاهی که داری باعث میشه کسی بهت ذره ای شک نکنه و این کار رو برای ما و خودت راحت تر میکنه، حالا دو انتخاب بیشتر نداری یا دوباره به پیش ما بر میگردی یا اینکه پایان دفتر زندگیت رقم خواهد خورد. جک در پایان حرف های جفری، افزود. _انتخاب با خودته اندرسون، کسی مجبورت نمیکنه فقط خوب مغزت به کار بنداز و فکر هات رو بکن، هرچی بشه عواقبش پای خودته.

پس از شنیدن حرف های آن دو کمی به فکر فرو رفت. حق با آنان بود و هر چیزی در انتظارش می توانست باشد اگر پیشنهاد ادامه همکاری با آنان را رد می کرد؛ اما از طرفی دیگر غرورش اجازه آن را نمی داد که بیشتر خود را درون باتلاقی که در آن گیر کرده بود فرو ببرد. قطعا این آخرین باری بود که این پیشنهاد را می شنید. این غرور همان عامل اصلی بسیاری از مشکلات در تمامی انسان ها بود. عاملی که به راحتی برای انسان ها قابل کنار گذاشتن نبود و حتی در بعضی از اوقات می توانستند برای حفظ آن دست به هر کاری بزنند. به تنهایی عواقب انتخاب خود را به جان خرید و بر سر حرفی که قبلا زده بود ماند. _هرچی که لازم بود رو قبلا براتون روشن کردم، من دیگه نیستم.

جک که دیگر توان تحمل رد شدن درخواستشان را نداشت به سختی خشمی که درونش زبانه می کشید را مهار کرد و دندان هایش را بر روی یکدیگر فشرد و دستانش را م.ش.ت کرد. او که توان تحمل این حقارت را نداشت و تا کنون هیچ فردی توان رد پیشنهاد های او را نداشته بود، اکنون که توسط فردی با جایگاهی پائین تر رد شده بود، خ.و.نش را به جوش می آورد. جفری برای آرام کردن او دستی بر روی شانه اش قرار داد و گفت: _بیخیالش شو، ارزش اینو نداره بیشتر بخاطر اون کاری کنیم؛ اگر نمی خواد همکاری کنه پس نباید مجبورش کنیم، تمام حرف های لازم رو بهش زدیم. جک با سنجیدن حرف های جفری با حرف او موافقت کرد و ابتدا کت سفید رنگی که بر تن پوشیده بود مرتب کرد، سپس دستی به موهایش کشید و آن را با یک حرکت مرتب کرد.

_بسیارخب، حالا که این حرف آخرته دیگر حرفی برای گفتن باقی نمی ماند. بشکنی زد و به افرادش اشاره کرد تا راه بیافتند، بعد خود پشت به مرد کرد و همراه با جفری به راه افتاد.‌ آن را همانجا رها کردند تا خود به تنهایی راه برگشتن خود را طی کند. پس از خارج شدن از آنجا نگاهی به اطراف خود کرد تا ابتدا بداند که کجا قرار دارد. با دیدن جنگل فهمید که هنوز درون جنگل است و راه زیادی تا کارآگاه چوب بری فاصله ای ندارد. اینجا را می شناخت، قبلا در این حوالی برای قطع درختان آمده بود. این را از تنه بریده شده درختی که کمی جوانه در کنار تنه خود زده بود می توانست بفهمد؛ زیرا همان درختی بود که قبلا بریده بود. پیاده تمامی مسیر را طی کرد و در نهایت به کارآگاه رسید. به سمت اتاق کارگران رفت و پس از تعویض لباس هایش از آنجا خارج شد و پیاده راه را تا نزدیک ترین ایستگاه اتوبوس طی کرد.

نرسیده به ایستگاه، از دور با دیدن اتوبوس که به تازگی درحال حرکت کردن است فوری دوید و خود را با سرعت به آن رساند و با صدای بلند شروع به درخواست ایستادن کرد. توانست توجه راننده را به خود جلب کند و باعث توقف اتوبوس شود. پس از باز شدن در خود را فوری داخل آن انداخت و بر روی اولین صندلی نزدیک به خود نشست. درحالی که به علت خستگی ناشی از دویدن نفس نفس می زد از راننده تشکر کرد و دوباره اتوبوس به راه افتاد. پس از رسیدن به خانه کاپشن و کلاه خود را از چوب لباسی آویزان کرد و سری به دختربچه که درون اتاق به خواب رفته بود زد و به آرامی لبه تخت نشست و ب.و.س.ه ای کوچک بر روی گونه های هلویی دختربچه کاشت و پس از آن به آرامی از اتاق خارج شد و بر روی کاناپه به خواب رفت.

در روز بعد صبح هنگام، بدون وقفه تلفن همراهش زنگ می خورد. خسته و خمار از خواب بیدار شد و پس از خارج کردن تلفن از جیب شلوارش، چشمان خسته اش را به سختی کمی باز کرد و نگاهی به تلفن کرد‌. دوستش درحال زنگ زدن بود. تعجب کرده بود که این هنگام از صبح به چه علتی به او زنگ می زند. با فشار دادن دکمه سبز تماس را وصل کرد و تلفن را بر روی گوش خود قرار داد و با صدای خواب آلود و خسته《 الو》 گفت.