درونگرا یعنی..

درونگرا یعنی؛ به رغم تمام تلاش‌هایی که برای عادی به نظر رسیدن و اجتماعی بودن و لبخند زدن می‌کنی، درونت میل بی‌اختیاری به تنهایی و سکوت داری.

تو با تمام توانت، با میل و نیازهای درونی‌ات می‌جنگی و تظاهر می‌کنی شبیه به تمام آدم‌های جهانی و همه چیز رو به راه است و هرشب با هزار لشکر شکست خورده و هزار اندوهِ عریان، به رختخواب برمی‌گردی و نمی‌دانی آیا صبح روز بعد که رسید، هنوز جانی برای جنگیدن و وانمود کردن و عادی به نظر رسیدن و دیوانه نبودن داری؟

می‌توانی دوستان بسیاری داشته‌باشی و با آدم‌های مختلفی معاشرت کنی و حرف‌های مختلفی بشنوی و در رابطه‌ با موضوعات نامرتبطی حرف بزنی و مویرگ‌های ذهنت از فشار تورم فکرها و چراهای بسیار ،برای دقت و ریزبینیِ عمیقی که نسبت به همه‌چیز داری، به نقطه‌ی انفجار نرسد؟

می‌توانی بروی و ببینی و بشنوی و فکر نکنی؛ به تاریخچه‌ی زیست آدم‌ها؟ به عادات منحصربفرد و عجیبی که دارند؟

به حرف‌هایی که می‌زنند و کارهایی که می‌کنند و احساساتی که دارند و احساساتی که ندارند؟

درونگرا یعنی؛ بارها تلاش می‌کنی همرنگ جماعت شوی و هربار شکست خورده و ناکام، از هیاهوی جهان، به کنج دنج تنهایی خودت بر می‌گردی و به اهلیِ دنیای درونِ خودت بودن، ادامه می‌دهی

و همیشه و در نهایت به این نتیجه می‌رسی که تو حالت با همین شیوه‌ی بی‌پروا خودت بودن و بی‌واهمه از نیازهای خودت حرف زدن و رفتن و رفتن و گاهی و فقط گاهی کنار آدم‌ها بودن است که خوب می‌شود.

درونگرا یعنی؛ شما همه با هم و من با خودم... چه اشکالی دارد آدم در سکوت و تنهایی، خلاق‌تر و خوشحال‌تر و موفق‌تر باشد؟!