بهار‌خوش‌من.

این‌ را کسی نوشته که کسی را نداشت که برایش بنویسد.

تو کدامین فرشته محبوب خدایی؟ چگونه به این سهولت می توانی حال مرا که مانند نیمه شب بدون قمر تاریک است ،به روزی که مهر در آن درخشان می تابد بدل سازی؟ چگونه است که حال و روزت برایم اینقدر مهم است؟ اکنون دلم همچو قطره ی باران که از ابرش جدا شده و بر روی خاک افتاده برایت تنگ است. چگونه توانستم بدون گرفتن تو درآغوشم با تو وداع گویم؟

برگ های درخت ها زرد شده و پایین می ریزند و من در فکر تو هستم. درفکر این که چونه است که خورشید غروب کرده و من از حال تو بی خبرم. آه پرنده نامه بر؛ نامه ام را به پایت گره می زنم. نامه را برای آسمان نوشتم به ابر ها بگو ببارند و بگذارند اشک هایشان را از روی برگ های بنفشه کنار بزنم.

اکنون ای ستاره شبم برای تو می نویسم. برای تو که بدانی اگر اشک می ریزی مرا هشیار کنی تا در آغوشت بگیرم و جانم را فدایت کنم. بدان که فقط برای تو است که تمام روز های هفته می توانم لبخند بزنم. اما به پایان هفته که می رسم زانو هایم سست می شود و چشم هایم اشک الود. همچون شاخه ای بدون برگ و شکننده که برای رسیدن بهارش لحظه شماری می کند.

آه ای بهار خوش من چرا چشمانت بارانیست؟ جام قلبت را که شکسته؟ نور چشمانت را کدام سایه نهان کرده؟ مرا بنگر من اینجا ایستادم در انتظار تو با آغوشی باز. هر وقت خواستی بیا. هر وقت به یادت افتاد به تو قول دادم که همیشه هستم.

بیا. بهارم، شاخه های خشک من اکنون است که بشکند اما همچنان دست هایم را برای در بر گرفتن تو گشوده ام. کجایی؟ حالت خوش نیست؟ چرا نمی آیی؟ حالت خوش است؟ چرا نمی گویی؟ شکوفه های هلویت کجایند؟ یاس من؛ بیا که انتظار تو مرا کشت.