از همان اول هم برای من نبودی...

آرزو میکردم ای کاش در آن روز به بیماری دچار شده بودم، در میان راه تصادفی کرده بودم یا حتی مرده بودم. برای همه ی اینها آماده بودم اما برای چیزی که دیدم خیر.

به نظر روز خوبی می آمد. خورشید درخشان،نسیم ملایم پاییزی و درختان زرد و نارنجی. مانند همیشه وارد محوطه شدم با دوستانم صحبت کردم و چندگاهی هم نگاهی به رخ فرشته وارت انداختم. آه من ساده باید می‌دانستم که امکان ندارد چنین روز خوبی در زندگی من وجود داشته باشد

مدتی گذشت،‌ بعد از آن نشستم و درست پشت سرت با اینکه نمی‌دانستی و احتمالا هیچ وقت متوجه نخواهی شد با تحسین و علاقه به تو نگاه میکردم اما ناگهان متوجه چیزی شدم.

نگاهت کسی را دنبال می‌کرد. اما این نگاهت به او معمولی نبود؛در آن تحسین وجود داشت،علاقه وجود داشت و مهمتر از همه عشق وجود داشت. حدسش را میزدم قبله هم این نگاه هایت را به او دیده بودم اما با خودم انکار میکردم.

شاید حقی برای عصبانی بودن نداشتم اما بودم گویی یک دنیا بر سرم خراب شده بود. آری می‌دانستم مانند هرکسی تو هم یکی را دوست خواهی داشت اما از صمیم قلبم آرزو میکردم که من باشم

خب حالا افسوس. نمی‌توانم معجونی درست کنم تا مرا دوست داشته باشی، نمی‌توانم عشقت را بخرم و حتی نمی‌توانم آن دختر را از دنیا محو کنم. چه می‌شود کرد تو او را دوست داری و من تو را...

اما تو از اول هم برای من نبودی. شاید نمی‌توانم تو را داشته باشم اما چه کسی گفت که نمی‌توانم تو را دوست داشته باشم؟ دردناک است، می‌دانم. اما چاره ای جز دوست داشتن آن چشم ها ندارم.