آن روزی که تو را دیدم...

همه چیز از آن سه شنبه شروع شد.زمانی که برای اولین بار روی فرشته مانند تو را دیدم.تو می درخشیدی؛ چشمانت دریای بی کران ستارگان بود...

شاید اسمش را بگذارید عشق در نگاه اول...اما حتی در آن لحظه می‌دانستم که فراتر از آن است. به یاد می اورم زمانی که میخندیدی گویی یک دنیا روشن میشد؛لبخندت به قدری زیبا بود که می‌دانستم میتوانم هر روز بنشینم و به تو خیره شوم.

جالب بود،روز ها فکرم درگیر تو بود و هرروز که به آن مکان میرفتم مشتاق بودم تا دوباره تو را ببینم. خودم را نمیفهمیدم اما یک چیز را می‌دانستم...وجودم از تو پر شده بود.

یادم هست زمانی که به تو خیره میشدم و تماشایت میکردم احساس دیگری نداشتم جز دوست داشتن تو و زمانی که برمیگشتی که ببینی چه کسی به تو خیره است ک من را میدیدی و با مهربانی لبخند میزدی روشن شدن دنیایم را احساس میکردم

اما انگار که این قصه ی زیبا ادامه دار نبود...زیرا تو دست کشیده بودی، تو فرق کرده بودی و یا بهتر است بگویم تو از نزدیک فرق داشتی مانند عروسک خیمه شب بازی...زیبا اما توخالی.

از نزدیک نا امید کننده بودی پس ناگهان تصمیم‌گرفتم دنیایم را از تو پس بگیرم. اما گویی امکان پذیر نبود تو دنیای من شده بودی و من هیچ راهی برای ترک کردن آن نداشتم. شب ها میگریستم و صبح ها به امید فراموش کردنت بیدار میشدم.

عجیب است که انسان در این حد کسی را دوست داشته باشد اما من تورا دوست داشتم با اینکه می‌دانستم نا امید کننده ای اما ای کاش می‌توانستم آن لبخند فرشته وار را فراموش کنم.