بیابان

بیابان‌هایی که زمانی سبز و سرشار از زندگی بودند، حالا به نابودی رسیدند. این زمین‌های خشک، روزی پر از درختان بلند و برگ‌های سبز بودند یا پر از گل‌ها و چمن‌های نرم که به نوازش باد می‌خندیدند. در این بیابان‌ها، روزهایی پر از امید و شادابی بود، همچون لحظات شیرینی که در کنار کسی که دوستش داریم، می‌گذرانیم.

اما حالا، تنها سکوت و زشتی است که در این بیابان‌ها حاکم است. درختان خشکیده‌اند، زمین ترک خورده و رودها از یاد رفته‌اند. بیابان‌ها اکنون تنها جایی هستند برای گم شدن در غم‌ها و خاطراتی که دیگر در اینجا جایی ندارند.

انگار این خاک‌ها به خاطر هر لحظه‌ای که در کنار زندگی بودند، از عشق و زیبایی دست کشیده‌اند و حالا هیچ‌چیز جز دلخوشی‌های گذشته باقی نمانده است.

در میان این سکوت و خشکی، هنوز چیزی از آن روزها در این بیابان‌ها پنهان است. همان‌طور که در قلب من، در این دنیای بی‌روح، یاد روزهایی که در کنار تو بودم همیشه زنده است.

شاید دیگر هیچ‌چیز به ظاهر سرسبز و دل انگیز نباشد، اما درون هر دانه شن، در هر ترک خاک، هنوز صدای خنده‌ها و خاطره هایی که روزی در این بیابان‌ها جاری بود، گم نشده است.

برای من، این بیابان‌ها یادآور همه لحظاتی هستند که در کنار کسی که دوستش دارم گذرانده‌ام، لحظاتی که به همه سختی‌ها، هنوز در دل من زنده‌اند. درست مانند این بیابان‌ها که شاید ظاهرشان خشک و بی‌روح باشد، اما در درون خود یاد و خاطره روزهایی سبز و شاداب را در دل دارند.

این بیابان‌ها شاید به ظاهر مرده باشند، اما در هر دانه شن، یاد و خاطره‌ای از آن روزهای پر از شادی، همچنان زنده است.