حسرت گذشته

گاهی شب‌ها که همه‌جا ساکت می‌شود، فکر کردن را آغاز می‌کنی و صدای گذشته در گوشت زنده می‌شود. خاطراتی که روزی تمام دنیایت بودند، حالا مثل تکه‌های شکسته یک آینه در ذهنت پراکنده‌اند. دست دراز می‌کنی که لمسشان کنی، اما فقط زخمی می‌شوی.

حسرت،سنگینی می‌کند. نه فقط برای روزهایی که رفتند، بلکه برای آدم‌هایی که در آن روزها بودند و حالا نیستند. برای حرف‌هایی که نگفته ماند و یا لبخندهایی که خاموش شدند.

هرچقدر هم که بگویی زندگی ادامه دارد، می‌دانی که بخشی از تو همان جا در گذشته مانده. در جایی که صدای خنده‌هایت بلندتر بود، قلبت سبک‌تر بود، و چشمانت پر از امید. اما حالا؟ فقط سکوت است و یک حفره خالی...

چقدر دلت می‌خواست یک بار دیگر برگردی، حتی برای یک لحظه. یک بار دیگر ببینی‌شان، حرف بزنی، بخندی، گریه کنی. بگویی که هرگز نباید می‌رفتند. اما دنیا بی‌رحم‌تر از این حرف‌هاست. هیچ‌چیز برنمی‌گردد. فقط تو می‌مانی و این افکار بی‌پایان که هر شب بیشتر می‌شود و بیشتر تو را آزار می‌دند.

شاید همین حسرت، آخرین راهی است که تو را به آن روزها وصل می‌کند. اما چه فایده؟ وقتی چیزی که دلت می‌خواهد، چیزی که نیاز داری، دیگر وجود ندارد. فقط یک جای خالی است، یک سکوت کشنده، و یک دلی که هر روز بیشتر از دیروز شکسته می‌شود.