گل هایی که وقتی بودند ندادیم

گاهی به گورستان می‌روی، نه برای خداحافظی، نه برای گریه کردن. فقط می‌روی، چون این یک عادت شده است.

هر بار که از کنار سنگ‌ها رد می‌شوی، گل‌هایی رویشان می‌گذاری که هیچ وقت وقتی زنده بودند، به دستشان نداده‌ای.

چرا حالا که دیگر رفته‌اند، یادمان می‌آید که حتی یک بار هم از این محبت‌ها به آن‌ها نکردیم؟ شاید فکر می‌کردیم همیشه وقت هست، همیشه فرصتی برای نشان دادن احساسات و ابراز علاقه.

اما حقیقت این است که هیچ‌وقت زمان به اندازه‌ای که فکر می‌کردیم، در اختیارمان نیست.

سکوت است، فقط سکوتی سنگین که هیچ‌چیز نمی‌تواند آن را بشکند. نه اشکی ریخته می‌شود و نه آهی کشیده می‌شود. گویی نه چیزی عوض شده، نه اتفاق جدیدی افتاده. فقط آن‌ها رفته‌اند و ما هنوز در همین نقطه ایستاده‌ایم، با گلی که می‌گذاریم و فکر می‌کنیم این کافی است.

هیچ‌چیز برای مردگان تغییر نمی‌کند. اما برای ما زنده‌ها، همان گل‌ها، همان سکوت، همان یادآوری‌ها کافی است که بفهمیم چقدر دیر متوجه شدیم که همیشه نمی‌شود چیزهایی را که باید گفته می‌شد، گفت. همیشه نمی‌شود به کسانی که دوستشان داریم، گل داد، وقتی که وقتش گذشته است!