بازی زندگی: انتقام لیلی قسمت ۱۸

پس از گذشت حدود ۱۰ دقیقه با پرسش و پاسخ و رفتن آن دو نفر، نفسی از روی راحتی خیال کشید؛ چون بلایی از بیخ گوشش گذر کرده بود. با گذر کردن از ظهر و وارد شدن بر غروب برای آنکه کمی حال و هوایی با دخترش عوض کند، لباس گرم به او پوشاند و او را به شهربازی برد. حال و هوای آنجا مانند هر تابستانی شلوغ، پر از شور و نشاط، همهمه مردمی که برای خوش گذرانی آمده بودند بود. علی رغم سرد بودن هوا، گرمی و محبتی گسترده در فضای آنجا در جریان بود.

درحالی که دستان دخترش را محکم گرفته بود از میان جمعیت رد می شد تا او را به چرخ و فلک ببرد. پس از رسیدن به چرخ و فلک بلیتی گرفت و پس از آمدن نوبتشان سوار یکی از کوپه ها شدند و پس از بسته شدن درها دختربچه برای مهار ترس خود دست های زبر و خشن پدرش را گرفت. با بالا رفتن چرخ و فلک دختربچه با دیدن ارتفاع بیرون از هیجان ج.ی.غی زد. با دیدن واکنش او، با خنده دستش را محکم تر با گرمای دستش درهم آمیخت. دختربچه خود را در بغل او انداخت و محکم دستانش را دور ک.م.رش قفل کرد.

همان گونه که می خندید سعی کرد دستانش را دور ک.م.رش آزاد کند اما دختربچه محکم تر کمر او را چسبید. برای آنکه خیال او را راحت کند با لحنی آرام گفت:_نترس بابایی پیشته، چیزیت نمیشه. اما دختربچه با ترس چشمانش را بست و گفت:_خیلی میترسم. با دیدن ترس زیاد او تصمیم گرفت او را آرام کند و این ترس را از ذهنش پاک کند. _منو ببین دختر قشنگم. دختربچه به آرامی چشمانش را باز کرد و نگاهش را به چهره پدرش معطوف کر‌د‌. به آرامی تارهای موهایی که بر جلوی صورت دختربچه ریخته شده بودند پشت گوشش انداخت و گفت:_میخوام الان یک چیز خیلی مهم بهت بگم فقط میخوام با دقت گوش کنی.

دختربچه به نشانه اطاعت سرش را تکان داد و گفت:_چشم بابایی. به او لبخندی زد و صورتش را نوازش کرد. سپس به صورت جدی شروع به گفتن کرد. _ببین دختر قشنگم، ترس گاهی چیز خوبی نیست اما گاهی وقتی یک چیز طبیعیه و عیبی نداره که بترسی؛ اما اصل چیزی که می خوام بهت بگم اینه که تو هیچوقت نباید بزاری که ترس تورو ضعیف کنه چون گاهی این ترس ها علتی ندارند، یعنی که ترس های کوچکی هستند، ترست از ارتفاع رو قبول دارم اما الان که جای ما اینجا امنه و چیزیمون نمیشه نیازی نیست بترسی. دختربچه کمی به فکر فرو رفت و پرسش گرانه گفت:_واقعا؟ اما هنوز من میترسم. با آرامی او را کنار پنجره نشاند و به بیرون اشاره کرد و گفت:_خوب به بیرون نگاه کن، به ارتفاعی که هستیم درسته ترسناکه اما زیبایی هایی هم میشه ازاین بالا دید؛ مثلا چراغ های بقیه وسایل بازی و حتی اون سرسره بزرگ.

دختربچه به آرامی دستانش را بر روی شیشه گذاشت و نگاهی به بیرون کرد. حق با او بود، اکنون چیزهایی می توانست ببیند که تا قبل از آن ندیده بود‌. کل شهربازی، بچه ها، مردم و غروب سرخ رنگ خورشید که به آرامی درحال محو شدن بود. تا کنون چنین زیبایی هایی در زندگی اش ندیده بود، چرا که بیشتر اوقات در آن چهار دیواری و به تنهایی سپری می کرد‌. شگفت زده به تک تک جزئیات منظره ای که از آن پنجره کوچک می توانست ببیند چشم دوخت. دیگر ترس جای خود را به تحیّر و شگفتی داده بود. شاید واقعا برایش نادیده گرفتن آن ترس خوب شده بود. پس از چند دقیقه که از چرخ و فلک پیاده شدند دختربچه با دیدن بوفه پشمک فروشی با ذوق لباس پدرش را گرفت و تند تند درخواستش را بیان کرد. _بابایی بابایی برام پشمک بخر. مرد ابتدا مخالفت کرد. _نمیشه قند برای دندونات خوب نیست.

دختربچه که حاضر نبود پا پس بکشد این بار از ترفند همیشگی اش استفاده کرد. به چشمان پدرش چشم دوخت و چشمانش را مانند بچه گربه ها مظلومانه گرد کرد و کمی لبش را جمع کرد و به حالتی که گویا نزدیک است بغضش بترکد درخواستش را دوباره بیان کرد. او که هیچ گونه توان مقاومتی در برابر این ترفند او نداشت معترض قبول کرد. _خیلی خب دیگه چشمات اونجوری نکن برات میخرم. دختربچه از خوشحالی قبولاندن خواسته اش در هوا بپر بپر کرد و با ذوق به سمت بوفه پشمک فروشی رفت. با دیدم این شادی او پوزخندی زد و به دنبالش راه افتاد. پس از خرید پشمک درحالی که دختربچه جلوتر می رفت و با ذوق و شادی از پشمک می خورد از پشت سر به دنبالش می رفت. با لبخند به عالم بی نقص و خوش کودکانه او نگاه می کرد که چگونه با کوچک ترین چیز ممکن شاد می شد. او دیگر دلخوشی به جز دخترش نداشت و همین دلخوشی های کودکانه او، برای شاد کردنش کافی بودند. همان گونه که راه می رفت به صورت اتفاقی شخصی از میان جمعیت به او برخورد کرد و حواسش را از دختربچه پرت کرد. پس از عذرخواهی از آن شخص خواست که نزد دخترش برود اما او نبود، او را در میان جمعیت گم کرده بود.