بازی زندگی: انتقام لیلی قسمت ۱۷

مرد ابتدا قبل از شروع کمی لباسش مرتب کرد و صاف نشست سپس درحالی که از اضطراب شدید انگشتان دستش را به یکدیگر قفل کرده بود، سر صحبت را باز کرد. _نمیخوام دیگه ادامه بدم، تا همین الانش توی دردسر بزرگی افتادم. جفری ناگهانی شروع به خنده عصبی با صدای بلندی کرد. به گونه ای که فقط صدای او در اتاق پیچیده بود. تمامی افراد حاضر در اتاق با تعجب به او نگاه کردند. پس از چند ثانیه اشکی که از خنده زیاد آمد بود پاک کرد و درحالی که سعی در کنترل خنده خود داشت روی به مرد کرد، ولی ناگهانی آن چهره خندان جای خود را به چهره ای خشمگین داد که آتش های خشم در چشمانش شعله ور شده بودند.

با لحنی خشک گفت:_ از کی تاحالا تصمیم میگیری که کنار بکشی؟. مرد سعی کرد با لحنی حاکی از نگرانی علت خود را ییان کند. _میدونم ولی مجبورم این کادو کنم چون الان تحت تعقیب پلیس هام، حتی برای گیر انداختنم جایزه گذاشتند. انتظار این واکنش را از آنان داشت، اما حالا در نحوه راضی کردن آنان گیر افتاده بود. جفری قاطعانه گفت:_ بزار رک و پوست کنده بهت بگم اندرسون، تو هیچ انتخابی برای پا پس کشیدن نداری؛ اگر کنار بکشی قول نمیدم که چیزای خوبی بعدش پیش بیاد. این بار با لحنی ملایم تر و ملتمسانه گفت:_لطفا جونم به خطر می افته، اگر من چیزیم بشه دخترم کسی رو نداره که مراقبش باشه و حتی ممکنه ازم اونو بگیرن.

جفری بی تفاوت و بی خیال جواب داد. _اینش دیگه به خودت مربوطه، یا کاری که گفتیم انجام میدی یا دوباره کلاهمون میره توی هم، خوب بهش فکر کن و تصمیمت بگیر؛ دیگه میتونی بری. مرد ناامید و شکست خورده بلند شد و به سمت در رفت؛ اما برای آنکه خودش را نبازد سرش برگرداند و قاطعانه گفت: _من تمام حرفم زدم و تصمیم نهائی ام اینه، دیگه براتون کار نمیکنم، درضمن دیگه بی حساب شدیم من به تمام میزانی که بدهکار بودم براتون کار کردم و کسایی که خواستید از سر راهتون کنار زدم؛ پس دیگه بی خیال من بشید. پس از تمام کردن حرفش از اتاق خارج شد و در را محکم بست. در ته دلش با وجود انجام این کار تا حدودی نگران بود اما نمی خواست دیگر جلوی آنان مانند بازنده ای باشد که به تمامی دستوراتشان عمل می کند.

با گذشت چند روز و بهتر شدن اوضاع دیگر خبری از دو طلبکارش نشد. بدون هرگونه دستوری و هرگونه ایجاد مزاحمتی. از این آرامش و بی خبری کمی نگرانی به دلش افتاده بود اما می خواست آن را دلیل عمل آنان به سخنانش بپندارد؛ از این روی سعی در امید دادن به خود داشت و به زندگی خود به صورت عادی به همان روال قبل می پرداخت. صبح بیدار می شد و به محل کار می رفت و غروب دوباره به کلبه فقیرانه خود بر می گشت. اما روزی از روزهای تعطیل درحالی که درحال تدارک دیدن برای ناهار بود در خانه اش به صدا آمد. خطاب به دختربچه صدا زد. _برو درو باز کن دخترم ببین کیه. دختربچه که مشغول بازی با عروسک خود بود اطاعت کرد و بلند شد و پس از به بغل گرفتن عروسکش به سمت در رفت.

پس از باز کردن در دوان دوان به آشپزخانه به پیش پدر خود رفت و گوشه ای از پیراهن مرد را با دستان کوچکش گرفت. مرد سرش به سمت او چرخاند و پرسید. _کی بود عزیزم؟. چیزی از مطرح کردن سوالش نگذشته بود که صدای ناآشنایی درون سالن توجهش جلب کرد. با تعجب به سالن رفت و با زن و مردی با تیپ رسمی داخل شده اند. با تعجب سلام کرد و پرسید. _سلام، ببخشید شما؟. زن به جلو آمد و گفت: _ما گزارشی مبنی بر اینکه کودکی بی سرپرست اینجاست دریافت کردیم و برای بررسی اومدیم. مرد نگاهی به دختربچه کرد که کمی ت.ر.س.ی.ده بود سپس جواب داد. _پس از سازمان حمایت از کودکان بی سرپرست اومدید، اشتباه به حضورتون رسوندند. بچه من بی سرپرست نیست.

زن نگاهی به دختربچه کرد و گفت: _میتونم کمی با دخترتون حرف بزنم و اتاقش ببینم؟. مرد متعجب کمی اخم به ابرویش آمد و پرسید. _مشکلی وجود داره؟ گفتم که اشتباه گزارش دادند، هیچ مشکلی ما نداریم که بخواهید بررسیش کنید. زن که قرار نبود به این راحتی قانع شود با بیان علت درخواستش دوباره مطرح کرد. _لطفا اجازه بدید یکم با دخترتون تنها صحبت کنم فقط برای اطمینان از اینکه واقعا گزارش اشتباهی دادند. مرد عصبی دستش مشت کرد و برای اینکه از رفتار او بد برداشتی نکنند که برایش دردسر شود از روی اجبار پذیرفت. _بسیار خب، اما میخوام منم باشم دخترم تنهایی ممکنه ازتون بت.ر.س.ه. زن قبول کرد سپس آنان را به سمت مبل راهنمایی کرد و بر روی مبل نشستند. مرد برای آنکه دخترش دچار اضطراب نشود خودش کنارش نشست.