آیرا، ماجراهای قدرت بخش سوم

«دریاچه ی نقره ای که در روبروی این قلعه ی باشکوه، قرار گرفته است، به دریاچه ی پاترونوس ها نیز معروف است. این دریاچه بدین دلیل به این نام معروف شده است که آب این دریاچه، به طوری بسیار جادویی، شادی بخش است و موجب به یادآوردن خوشترین خاطرات هر انسانی می شود و پاترونوس های بسیاری از اینجا سرچشمه گرفته اند.» این قسمت از کتاب به این دریاچه اشاره کرده بود. آیرا این دریاچه را خیلی دوست داشت؛ همینطور محوطه ی قلعه و کوه ها را. کل این مکان از مادربزرگ مادربزرگ مادربزرگ مادرش، به او رسیده بود و قدمتی بسیار زیاد داشت.

وقتی که آیرا خواندن کتاب را تمام کرد، دیگر شب شده بود. آیرا از روی صندلی بلند شد تا برای شام، به سالن بزرگ قلعه که کنار آشپزخانه، قرار داشت و مخصوص غذاخوری و به ویژه مراسمات خانوادگی بود، برود. که البته بعد از ناپدید شدن و رسیدن خبر مرگ پدرش، دیگر هیچ مراسمی آنجا برگزار نمی شد... وارد سالن بزرگ شد و روی صندلی اش که بر راس و ابتدای همه ی صندلی ها قرار داشت، نشست. به بقیه ی صندلی های خالی، نگاه کرد. آیرا به یاد روزهایی افتاد که یک لحظه هم، صدای خنده در این سالن قطع نمیشد.

اما دیگر خیلی وقت بود که آیرا حتی صدای خنده ی کسی را نشنیده بود، چه برسد به اینکه خودش، بخندد. خیلی وقت بود که حتی کسی در این خانه و این قلعه، غیر از آیرا و جغدش آلاینا و البته جن خانگی اش، سکونتی نداشت. خیلی وقت بود که آیرا، داشت از تنهایی می پوسید... بخاطر همین هم میخواست از این قلعه، هر چند دوست داشتنی، هر چند بزرگ و زیبا، برود. چون این قلعه به تنهایی، مثل یک دیوانه ساز، با حضور بیش از حدش، انسان را دیوانه می کرد...

با آمدن غذا و چیدن آن در بشقاب توسط جن خانگیش، آیرا به خود آمد و شروع به خوردن غذا کرد. وقتی خوردن غذا تمام شد، آیرا به اتاقش رفت تا بخوابد. اما قبل از خواب، چشمش به عکس پدر و مادرش که روی میز کنار تختش بود افتاد. او به آرامی زمزمه کرد:«مامان، بابا، دلم براتون تنگ شده. خیلی زود تنهام گذاشتین. امیدوارم منو ببینین و صدامو، از اون بالا، بالاتر از آسمونا، بشنوین. امیدوارم یه روز منو ببینین در حالی که به آرزوهام رسیدم و باعث سربلندیتون شدم.» و آیرا به تختش رفت تا بخوابد.