بازی زندگی: ان.ت.ق.ام لیلی قسمت ۱۵

اکنون وقت آن بود که فکری به حال خود کند و خود را از گیر افتادن در مصیبتی که به او از رگ گردن نزدیک تر بود رها کند. به سمت در رفت و از چشمی به بیرون نگاه کرد‌. حداقل ۵ نفر بیرون بودند که ۲ نفر آنها پلیس بودند. به صورت اتفاقی چشمش به پنجره افتاد. پله های اضطراری...بله این تنها نجات دهنده او بود. فوری به سمت پنجره رفت و پس از باز کردن آن به بیرون نگاه کرد. بادی ملایم می وزید و در آن اطراف هیچ کسی نبود. به آرامی ابتدا یک پایش را بیرون برد و سپس خارج شد. با سرعت شروع به طی کردن پله ها یکی پس از دیگری کرد. پس از رسیدن به پایین پله ها با احتیاط به لبه پس کوچه رفت تا کوچه را بررسی کند و مطمئن شود شخصی آنجا نخواهد بود که او را به دردسر بیاندازد از این روی سرکی به داخل کوچه کشید.

ماشین پلیس جلوی ساختمان پارک شده بود و کسی به نظر نمی رسید کنار آن باشد. عزم خود را جزم کرد و به سمت پایین کوچه شروع به دویدن کرد. از شانس بدش ناگهانی یکی از پلیس ها که گویا دورن ماشین نشسته بود با دیدن او در آینه بغل ماشین فوری با بیسیم به بقیه همکارانش اطلاع داد و به دنبال او دوید. مرد سرش را با تعجب چرخاند و پس از دیدن پلیس سرعتش را بیشتر کرد. مامور پلیس در همان حال که به دنبال او می دوید تفنگش را در آورد و او را نشانه گرفت. سپس شروع به ش.ل.ی.ک کرد. بار اول خطا رفت، بار دوم نیز از کنار او گذشت اما بار سوم به بازوی مرد خورد. از درد کمی سرعتش کند شد و دستش را گرفت اما به دویدن ادامه داد.

پلیس پس از تعقیب و گریز او تا خیابان خسته و ملّول کنار تیربرقی ایستاد و به همکارانش گزارش فرار سوژه را داد. ناتوان شده بود و به علت خ.و.ن زیادی که از دست داده بود به سختی تعادل خود را حفظ کرده بود. نمی دانست اکنون به کجا برود و از که کمک بخواهد تا بدون لو رفتن خود را مداوا کند. ناگهانی نام دوستش به ذهنش الهام شد. در این مورد دو دل بود که آیا از او کمک بخواهد یا خیر؟. نمی خواست که پای او را به مشکلاتش بکشاند و برای او و خانواده اش درست شود. اما کسی را نیز نداشت که بخواهد به او کمکی کند.

با غرور این افکارش را رد کرد و پیاده از طریق کوچه و پس کوچه ها به سمت خانه اش رفت. اکنون وقت آن بود که خودش گلیمش را از آب بیرون بکشد. هرچقدر که صعب و محال بود باید آن را انجام می داد. پس از چند ساعت پیاده روی خود را به در پشتی خانه اش رساند و پس از باز کردن در دوباره خود را از شر مصیبت های دنیای بیرون وارد فضای امن آن کرد. ماسک را در آورد و بر روی میز قرار داد و آباژوری که توی هال بود روشن کرد، تا کمی روشنایی در میان تاریکی ایجاد شود و بتواند خود را مداوا کند. با دست دیگرش به آرامی آستین دستی که ز.خ.م شده بود را در آورد.

با همین حال خود به سمت آشپزخانه رفت و جعبه کمک پزشکی ای که برای روز مبادا درون کابینت قرار داده بود خارج کرد و تن خسته و دردمندش را بر روی صندلی نشاند و پس از قرار دادن جعبه کمک های اولیه بر روی میز جلوی خود با توجه به معلوماتی که از قبل داشت شروع به مداوای خود کرد. تا نزدیک گرگ و میش شدن هوا از خستگی و ضعف شدید همان جا به خواب رفت. درحالی که پارچه های پانسمان و پنبه های ضدعفونی شده بر روی میز و زمین دورش ریخته شده بودند و جعبه کمک اولیه جلویش باز بود و ت.ی‌.ر خارج شده رون نعلبکی ای بر روی میز قرار داشت. صبح با تکانه های ریز و ضعیفی پلک های خسته اش را باز کرد و دستی به صورتش کشید. پس از اینکه کمی به خود آمد دختربچه را کنار خود که درحال تماشای او بود دید.

بدنی که خستگی از بلند می شد را به صندلی تکیه داد و روی به دختربچه کرد و با صدایی خش دار و کلفت پس از خواب گفت:_بیداری پرنسس بابا؟. دختربچه با چشمان آهویی خود درحالی که عروسک خرسی خود آقای باب بغل گرفته بود سرش را به نشانه بله تکان داد. سپس با لحنی معصومانه ی بچه گانه اش گفت:_بابایی خوبی؟. مرد پس از آنکه متوجه تکه پارچه های پانسمان ها و وضع دورش شد فوری بلند شد. به طوری که صندلی صدای نسبتا بلندی داد و نزدیک بود که بیافتد اما دوباره بر جای خود بازگشت. تند تند شروع به جمع کردن آنها شد و هرچه که روی میز و زمین بود جمع کرد. اما دیگر فایده ای نداشت. پس از انداختن پارچه های پانسمان درون سطل زباله، جعبه کمک های اولیه را دوباره به درون کابینت برگرداند.