آفتاب گردان

وقتی از پشت کوه بیرون آمدی، زیبا بودی. صورت سرخ و تپلی ات توی دلم نشست. نگاهت کردم. نگاهم کردی. برق چشمانت مرا گرفت و هزار هزار آیینه درست شد. مهربانی ات گرمای خاصی داشت. قلب بلورینم را روشن تر کردی. تازه داشتم جان می‌گرفتم که نگاهت را دزدیدی و پشت یک ابر قایم شدی.

صدایت کردم، نشنیدی. آیینه شدم، ندیدی. از دوری ات یخ زدم، نتابیدی. کلاغ‌ها را دنبالت فرستادم. آسمان، پرُ از قار قار کلاغ شد تا عشق مرا خبر دهند؛ امّا تو از پرده ابر، بیرون نیامدی. تنها یک جواب فرستادی: نه، تو نباید…!

من کور و کر بودم. نمی‌دیدم و نمی‌شنیدم. انگار در عالم، تنها یکی بود؛ تو. ابرها را واسطه کردم. واسطه‌ها التماس کردند. کنار رفتند و تو ظاهر شدی. دلم گرم شد. غصّه‌هایم آب شد. محو نگاهت شدم.

پس از نیستی، دوباره هست شدم و به شکل تو سر از خاک برداشتم و برای همیشه جاودانه شدم. باور نداری، چشم بچرخان و بنگر! جهان سراسر «گل آفتاب گردان» است.