چرا بعضی غذا ها رو دوست نداریم؟

مطالعات ژنتیکی نشان می دهد، ژن هایی هستند که بر حس چشایی، حس بویایی و حتی مراکز پاداش در مغز انسان اثر گذاشته و باعث می شوند تا فرد یک مزه را دوست داشته یا از آن منتفر باشد.

مطالعاتی که روی دوقلو های همسان و بررسی داده های ژنی شرکت های شخصی ژنومی انجام شده نشان می دهد، ژن هایی وجود دارند که بر حس چشایی، حس بویایی و حتی مراکز پاداش در مغز ما تأثیر می گذارند. به عنوان مثال، احتمال اینکه فردی احساس کند، گشنیز مزه صابون می دهد به دلیل نوع ژن گیرنده بو OR6AS است که وی از اجداد خود به ارث برده است.

به طور کلی مطالعات نشان می دهد ژن‌ ها می ‌توانند بر اینکه آیا می‌ توان ترکیب تلخ فنیل تیوکاربامید را درک کرد یا نه، تأثیر بگذارند به طوری که حدود ۳۰ درصد اروپایی‌ ها تنوع ژن گیرنده طعم TAS2R38 را دارند که باعث می‌ شود مزه کلم را کور کند. حتی میزان پاسخ‌ دهی مراکز پاداش مغز فرد به بیکن می ‌تواند به دی ان ای آن فرد برگردد. افرادی که به این خوراکی گوشتی یعنی بیکن معتاد هستند باید ژن CNTN5 موجود در دی انی ای خود را مقصر این قضیه بدانند.

البته باید این نکته را در نظر بگیریم که ترجیحات غذایی ما فقط از ژن های ما ناشی نمی شود. نوزادان در رحم مایع آمنیوتیک را مزه می کنند و به همین دلیل نوزادان تازه متولد شده طعم و بوی ترکیباتی را ترجیح می دهند که مادرانشان در دوران بارداری به میزان بیشتری مصرف می کرده اند.

حتی با وجود اینکه همه افراد از نظر ژنتیکی مستعد مشکوک شدن به ترکیبات تلخ هستند برای اینکه این ترکیبات معمولاً برای انسان سمی و خطرناک است، بیشتر افراد در طول زندگی یاد می‌گیرند مزه تلخی برخی از مواد غذایی مانند قهوه و شکلات را پس از کشف فواید آن‌ها تحمل کرده و یا حتی آنها را دوست داشته باشند.

بنابراین ممکن است ژن‌ ها تأثیر زیادی روی ذائقه افراد داشته باشند اما در کل باید دانست در این زمینه انسان اسیر ژن های خود نبوده و ذائقه غذایی را می توان با عوامل خارجی و تمرین، تغییر و اثرات آن را کاهش داد.