یکی بود یکی نبود.

یکی بود یکی نبود. یه آدم تنها و خسته‌ایی گوشه‌ی شهر زندگی می‌کرد و عادت داشت تنهایی بره تنهایی بیاد تنهایی غذا بخوره تنهایی بخوابه تنهایی سیگار بکشه تنهایی فیلم ببینه.

اینقدر دنیاش سیاه و تاریک شده بود و اینقدر از آدم‌ها سیر بود که فقط میخواست رو تخت اتاقش لش کنه و از س*یگارش کام بگیره. میخواست فقط دیوار اتاقش شاهد گریه‌هاش باشه دیوار، نه یک کلاغ چهل کلاغ میکرد نه زخم میزد.

میشد همیشه باهاش درد و دل کرد و حرف زد و اون گوش می‌داد. اینقدر اعتماد کرده بود و ضربه دیده بود که نمیخواست ریسك‌پذیر باشه.

قلبش رو از جاش در آورده بودن و انداخته بودن جلوی سگ. تنش پر از زخم‌های تازه بود که مُشت مشت نمك می‌ریختن روش.

یك شب اون آدم افسرده که تا دلت بخواد نابود شده بود با یك کسی روبه‌رو شده بود که شد زندگیش و بوم همه چی تغییر کرد و به زندگیه جدیدش گفت: سلام.