به نام خداوند جان و خرد

به نام خداوند جان و خرد کز این برتر اندیشه بر نگذرد خداوندِ نام و خداوندِ جای خداوندِ روزی‌دِهِ رهنمای

خداوند کیوان و گَردان‌سپهر فروزندهٔ ماه و ناهید و مهر ز نام و نشان و گمان برتر است نگارندهٔ برشده پیکر است

به بینندگان آفریننده را نبینی مرنجان دو بیننده را نیابد بدو نیز اندیشه راه که او برتر از نام و از جایگاه

سخن هر چه زین گوهران بگذرد نیابد بدو راه جان و خرد خرد گر سخن برگزیند همی همان را گزیند که بیند همی

ستودن نداند کس او را چو هست میانْ بندگی را ببایدْت بست خرد را و جان را همی‌سَنجد اوی در اندیشهٔ سَخته کِی گُنجد اوی؟

بدین آلت رای و جان و زبان ستود آفریننده را کِی توان؟ به هستیش باید که خستو شوی ز گفتار بیکار یکسو شوی

پرستنده باشیّ و جوینده راه به ژرفی به فرمانْش کردن نگاه توانا بود هر که دانا بود ز دانش دل پیر برنا بود

از این پرده برتر سخن‌گاه نیست ز هستی مر اندیشه را راه نیست