و پایان من کنار اوست... 2

دانش آموزان بالاخره با راهنمایی پروفسور مک گونگال به سرسرای بزرگ راه پیدا کردند، همه در شادیی وصف ناشدنی بودند. سوروس در حال گوش دادن به غرغر های لی لی در مورد آن پسران از خود راضی در قطار گوش می داد که نگاهش جلب همان دختر مرموز شد... ضربه ای ملایم به پهلوی لی لی میزند که ساحره کوچک صحبت خود را نیمه رها می کند و به دوستش چشم میدوزد. -چیه؟ سوروس به برنادت اشاره میکند. -این همون دختریه که گفته بودم!!

لی لی نگاه سوروس را دنبال می کند و نگاهش برای ثانیه ای با نگاه برنادت تلاقی می کند -و حس میکند وجودش برای ثانیه ای یخ می زند-. فوری نگاهش را می دزدد. -فکر میکنم اون قراره یکی از اون اسلترینی های دردسر ساز بشه... و مو های قرمز و نیمه فرش را عصبی میان انگشت های نازکش می پیچاند. پسر لحظه ای به فکر فرو می رود و سر تکان می دهد. -باید دید...

-time skip لحظاتی بعد پروفسور مک گونگال با صندلیی چوبی -بدون دسته و تکیه گاه- و یک کلاه نخ نمای فرسوده با ظاهری منزجر کننده بر می گردد. -هرکس رو که صدا زدم بیاد بالا و کلاه رو روی سرش بزاره. اسامی یکی پس از دیگری می گذشتند با ذکر نام هر گروه فریاد شادی و صدای دست زدن از میز مخصوصه بلند میشد تا اینکه... -لی لی ایوانز. لی لی با شور و حرارت بسیار و کمی هم دلهره روی صندلی مینشیند و حس میکند گرمای کلاه روی سرش او را آزار میدهد. حال سوروس هم بهتر نبود، او با نگرانی به دوست عزیزش خیره شده بود و منتظر نتیجه بود. کلاه بعد اندکی تامل -که گویی به مدت یک عمر گذشته- فریاد میزند: گریفندور! لی لی با احساس رضایت به سمت هم گروهی های جدیدش که به افتخار او دست میزدند و جیغ می کشیدند رفت و سوروس را با نگاه نا امیدش تنها گذاشت. سوروس از سر ناراحتی آهی کشید که با صدای آشنایی از شیار های افکارش بیرون کشیده شد... -اسنیپ؟

خلاصه که عاری، امیدوارم از پارت دوم لذت ببرید♡