درخت دوستی(p4)

لارا:«چرا جواب نمیدی؟تا نمیبنمت نمیرم»دراکو:«لارا ازت خواهش کردم برو»لارا:«چجوری میخوای برم؟اون وقتی...وقتی که تو اون وضع دیدمت»اشکامو پاک کردم و با حالتی ملتمسانه گفتم:«در و باز کن»دراکو:«نمیتونم،خیلی ببخشید»لارا:«در و قفل کردن؟؟»دراکو:«نه...یعنی شاید،راستش اره»خیلی اروم گفتم:«دراکو...»لارا:«برو،بیشتر از این اینجا نمون،تا همین الانم شاید تو دردسر افتاده باشی»لارا:«ماجرا چیه؟لوسیوس ازت چی میخواد؟»دراکو:«چیز مهمی نیست،راستش عادت کردم،چند روز دیگه همچی مثل قبل میشه»دیگه چیزی نگفتم،اشکامو پاک کردم و رفتم به اتا لوسیوس،بدون اینکه در بزنم وارد شدم،لارا:«باید دراکو بیینم»لوسیوس:«اون حالش خوبه»لارا:«نه،خوب نیست،گفتم در و باز کن»لوسیوس:«در حدی نیستی که بهم دستور بدی دخترم»لارا:«مجبورم نکن به دامبلدور بگم،سواستفاده از دانش اموزان جرمه»لوسیوس خنده ای مسخره کرد و گفت:«نه اینکه از این حرفت بترسما،چون هیچ کس جرئت نداره با من در بیوفته،ولی بخاطر تنها پسرم اینکارو میکنم»این حرفش به طرز عجیبی مزخرف بود،تنها پسرم،هه،خنده داره

پشت لوسیوس راه افتادم در و باز کردم و بعد از جلوم رفت کنار،دراکو یه گوشه اتاق نشسته بود،اسمشو صدا زدم و وقتی که سرش و اورد بالا دویدم به سمتش و بغل.ش کردم،اشکام جاری شدن،اصلا نمیتونستم،اصلا جلوشونو بگیرم،فقط حلقه دستامو دور کمرش تنگ تر کردم و سرمو گذاشتم رو سینش.دراکو:«لارا...مگه نگفتم برو»لارا:«چجوری برم؟من با چشمای خودم دیدم اون داره اذیتت میکنه»صدامو اوردم پایین و گفتم:«بیا فرار کنیم»

با دستاش من و به عقب داد و درحالی که متعجب بود گفت:«لارا اصلا میدونی داری چی میگی؟»لارا:«دراکو،نمیخوام بیشتر از این اذیت بشی،یعنی نمیتونم که بزارم»دراکو درحالی که یه لبخند خیلی زیبا گوشه لبش بود گفت:«ممنونم،از اینکه نگرانمی،این واقعا عالیه،همینم خیلی خوشحالم کرد،منم نمیتونم بزارم که توهم تو دردسر بیوفتی،پس باید از اینجا بری و وانمود کنی چیزی ندیدی»دستشو به سمت صورتم اورد و اشکام و پاک کرد.واقعا نمیدونستم چی باید بگم.همینجوری بهش نگاه میکردم که با صدایی به خودم اومدم همزمان با دراکو به منبع صدا نگاه کردیم،او خدای من،لوسیوس منم اینجا زندانی کرد و این صدای بسته شدن در بود،دراکو با عجله به سمت در رفت و چند بازی تلاش کرد تا در و باز کنه،اما قفل بود،بعد گفت:«پدرر،پدرر خواهش میکنم در و باز کن،لارا از هیچی خبر نداره،اون باید بره،باباا،میشنوی؟»لوسیوس:«بهت گفته بودم هرکسی بفهمه اونم تو دردسر میوفته»و بعد صدای پاش اومد که از در دور شد.من شوکه شده بودم و فقط یه گوشه وایساده بودم،دراکو به سمتم اومدم و با صدایی تقریبا بلند گفت:«چقد بهت گفتم برو،چرا گوش نمیدیی؟خیالت راحت شد؟تو از هیچی خبر نداری،فقط وایمیستی و حرف میزنی،اصلا میدونی چه خطری رو به روته؟»

لارا:«اون خطری که میگی روبهرو توهم هست،دراکو حتی اگه میدونستم الان چی میشه بازم نمیرفتم،نمیتونستم تنهات بزارم»دراکو چیزی نگفت و درحالی که احساس میکردم تو چشمام اشک جمع شده بهم نزدیک تر شد و من و در آغوش گرفت،دراکو:«لارا...،من نمیخوام اتفاقی برات بیوفته،فقط نگرانمت،ببخشید سرت داد زدم»چیزی نگفتم.بعد از چند دقیقه از هم جدا شدیم و گوشه ای نشستیم،دست دراکو،خدای من وضعش خیلی خراب بود،اروم دستشو گرفتم و گفتم:«خیلی درد میکنه؟»دراکو:«الان خیل بهتره،همون لحظه خیلی میسوخت»سرمو رو شونش گذاشتم، هنوزم دستاش و گرفته بودم،انگار که میترسیدم اگه ولش کنم برای همیشه از دستش میدم.لارا:«نمیخوای بهم بگی اونا ازت چی میخوان»دراکو:«چیز مهمی نیست»