بالِ پروانه‌ات ؟

تماشای شکستن بال پروانه ات اینقدر برات لذت بخش بود که دستی که به سمتت بلند شد رو برای بار چندم پس زدی ، بی رحم بودی ، با چشم های سردت پروانه‌ی بی‌پناه رو تماشا کردی و به ذره ذره سوختن بال های تازه شکفتش لبخند زدی . ‌

وابسته شده بود به شمعی که تو مقصر شباهت به گرمای گمشده درونش بودی و صدای ترسیده اش رو نشنیده گرفتی ، بی رحم بودی ، پروانه های سفید رنگت در قلبت به پرواز در میومدن و تو بعد از آغوش گرمی اون لبخندِ فریبندت که هیچوقت نسیب من نشد رو مهمون نگاهشون میکردی .

وقتی به حصاری که دورم ساخته بودی نگاه کردم متوجه شدم این تو بودی که هر بار به بال های آسیب دیده‌ی پروانه‌ی آبی رنگت چنگ میزنی و بیشتر زخمیش میکنی .

آتش سوزاننده ی قلبت بعد از سوزوندن بال های پروانه‌ات ، در آخر قلبش رو هم نابود کرد .‌..