بازی زندگی: انتقام لیلی قسمت ۱۰

دختر بچه درحالی که با دستان عروسک ور می رفت گفت:_آقا خوبه آقا پلیسه هست و آدم بده آقا دزده. مرد با لحن شگفت زده ای گفت:_واو پس اینجور، خیلی خوبه. کمی در کنار دختربچه نشست و با او مشغول به بازی کردن شد تا احساس تنهایی نکند. با فرا رسیدن زمان موعود مرد درحالی که کنار چارچوب در ایستاده بود، به دختربچه که ماننده فرشته ای خوابیده بود نگاه می کرد. نمی دانست امشب چه بر سرش خواهد آمد فقط آرزو می کرد که اگر برنگشت خداوند محافظ دخترش باشد و بعد او به سختی ای دچار نشود. به آرامی در اتاق را بست و نقابش را بر صورت زد. نگاهی به خود در آینه کوچکی که به دیوار وصل بود کرد؛ یک سیاهپوش با نقابی سفید رنگ. نفس عمیقی کشی و وقتی احساس آمادگی کرد از خانه خارج شد.

پس از چندین ساعت با سر و وضعی نامناسب و لباسی مزّین به خاک به خانه برگشت. از شدت شو.ک.ه تند نفس می کشید. کمی دست و پای خود را گم کرده بود. فوراً نقاب و کلاهش را در آورد و بر روی میز آشپزخانه قرار داد و با لرزی که به جانش افتاده بود بر روی صندلی نشست. دستانش را بر روی صورتش قرار داد. دستانش همچون بید می لرزیدند. با انزجار از شّر آن دستکش های آلوده خلاص شد و آنان را بر روی میز پرت کرد. تا کنون اینقدر احساس ت.ر.س و پشیمانی نکرده بود. نگاهش به نقاب مزّین شده که دیگر رنگ واقعی اش با خ*و*ن قابل تشخیص نبود، دوخت.

کلافه دستی به صورتش کشید و بلند شد تا آبی بنوشد. اما از شدت لرزش دستانش لیوان شیشه ای که در دستش بود سست شد و بر روی زمین افتاد و به تیکه های مجزا تبدیل شد. همزمان با بلند شدن صدای شکستن لیوان صدای تقی از سمت اتاق شنید. بیخیال جمع کردن خرده شیشه ها کرد و به آرامی به سمت اتاق قدم برداشت. وقتی به در اتاق رسید به آرامی به گونه ای که صدایی ایجاد نشود دستش را بر روی دستگیره قرار داد و در را باز کرد. با دیدن دختربچه درحالی که هنوز خواب است خیالش راحت شد و گمان کرد که دچار توهم شده است. دوباره در اتاق را بست و پس از در آوردن سویشرت آن را همراه با دیگر وسایل، درون کیسه ای پلاستیکی سیاه رنگ قرار داد و سپس به حیاط رفت و پس از برداشتن بیلچه، شروع به کندن خاک کرد.

در آن ساعت از شب هیچ کسی دیده نمی شد و شبح های شب در خیابان پرسه می زدند. سردی هوا کمی لرز بر تنش وارد کرده بود اما از شدت کندن زمین متوجه آن نمی شد. تنها صدایی که به گوش می رسید نیز صدای هوهوی باد بود که از خیابان می گذشت. پس از تمام شدن کار حفر چاله؛ کیسه پلاستیکی را درون آن قرار داد تند تند مشغول ریختن خاک شد. در همین حین به اطراف خود نیز نگاه می کرد تا اطمینان پیدا کند کسی او را نمی بیند. پس از تمام کارش با پا کمی بر روی خاک فشار وارد کرد تا سفت شود، سپس به داخل خانه برگشت و خرده شیشه ها را جمع کرد. بعد از آن به ح.م.ا.م رفت تا سر و وضع داغونش را تمیز کند. در زیر دوش تمامی چیزهایی که دیده بود در ذهنش دوباره مانند فیلمی تکرار می شد و بر حس پشیمانی اش می افزودند. در آخر خسته و ملّول به اتاق رفت و به خواب رفت.

در روز بعد درحالی که صبحانه آماده می کرد، دخترش را برای آمدن سر میز صدا زد اما جوابی نشنید. پس از آماده کردن نیمرو به سمت اتاق رفت و به آرامی در زد و دوباره او را صدا زد. _لیلی پاشو بیا صبحانه بخور. وقتی صدایی از دختربچه بلند نشد در را باز کرد و داخل شد. دختربچه هنوز خواب بود. مانند بچه خرگوشی خود را جمع کرده بود و چشمانش بسته بود. به آرامی به سمتش رفت و بر روی تخت نشست. سپس به آرامی دستی به موهای دختربچه کشید و خم شد و موهایش را نو.ا.ز.ش کرد. با دیدن نحوی که خوابیده است دلش نیامد او را بیدار کند. فقط سرش را بوسید و به آرامی از اتاق خارج شد و پس از میل کردن صبحانه راهی محل کارش شد. آن روز برعکس همیشه دلش در آن هوای تابستانی بیشتر از بقیه گرفته بود

شوکی که اتفاق شب قبلش به او وارد کرده بود؛ روح و روانش را درهم ریخته بود. بی شک به این زودی چنین تجربه سنگینی را نمی توانست فراموش کند. فقط از اعماق قلب خود از خداوند طلب بخشش می کرد. چنان کار بدی مرتکب شده بود که نمی توانست حتی به پیش پدر روحانی برای اعتراف کردن برود. از شدت بد بودن کارِ خود، خجالت می کشید.تنها کاری که از دستش بر می آمد آن بود که آن را به صورت یک راز در دل خود نگه دارد و تلاش کند که فاش نشود. در سیل انبوهی از عذاب وجدان و قضاوت های بی شماری که قاضی آن وجدانش بود، سرش را به شیشه اتوبوس تکیه داد و به فکر فرو رفت.