رهایی...

چشم به راه بودم. در انتظار چه؟ نمیدانم. شاید آشنایی در میان غریبه ها، اما در میان تاریکی هیچ کدامشان آشکار نبودند. شاید نشانه ای از سوی معبودم؛ هرچند این احساس عذابم میدهد که گویی برای مدتیست تنهایم گذاشته. نه، قلب من در میان طوفانی از پرسش های بی انتها تنها یک چیز را میخواست از اعماق وجود فریاد بزند... فریاد کمک.

حال دیگر معنای واقعی تنهایی را با ذره ذره ی وجودم لمس میکردم. تنها در میان آرزو هایی دست نیافتنی. پناه بردن به دنیای دروغین رویا هایم انتخابی خود خواسته بود، زیرا تنهایی در میان انسانها زجر آور بود. طبیعت بر خلاف آنان هیچگاه روی دیگر خود را نشان نمیداد؛ اما انسانها... چه افکاری که پشت نقاب هایی بی نقص پنهان نمیکردند. تنها در میان سکوت، تلخ ولی زیبا. سکوتی سرشار از ناگفته ها، زبانی که هیچگاه دروغی را تحمیل نمیکرد.

پلک هایم یکدیگر را در آغوش گرفتند. ذهنم را به دست باد سپردم. امیدی برای فرار از بی رحمی ها، هرچند دیگر امید در قلبم جایش را سپرده بود به درد. باد شروع به نواختن کرد. برگ ها در ملودی آن به رقص در آمدند. شاید اگر کمی احساس زندگی در من جاری بود آن را ملودی مرگ نمیخواندم. زندگی به گونه ای رفتار میکرد که گویی این جهان هرگز مال من نخواهد بود. بودم اما نبودم، در میان تاریکی بودم و حیف از اینکه روشنایی دست در دست امید هایم مانند رهگذری این شهر خاک گرفته را ترک کرده بود.

قطراتی نا آشنا من را به خود آوردند. هر قطره همانند نت های ملایم، مقدمه ی سمفونی بود تجلی یافته از آشوبی پنهان. چشمانم را باز کردم، به دنبال نووازنده ی این شاهکار... صدای آذرخش فرمان آغاز نمایش را فریاد زد. نه فرمان آذرخش نبود، صاحب آن آخرین امیدم بود. کسی که در آن هنگام تمام گیاهان با هر قطره در مقابلش سر خم میکردند. او دوباره برای نجات فرا رسیده بود.

ضربان قلبم هر لحظه با سمفونی معبودم اوج می گرفت. این دیگر چه بود؟ حسی مانند عشقی غبار گرفته بین دو دوست که پس از سالها دوری به دیدار هم آمده اند برایم غریب بود. احساسات درونی از چشمانم جاری شدند. اشک هایم همراه با لبخندی در پشت قطرات باران آزادانه رهایی را تجربه کردند. معبودم دوباره گرمای امید را در این جسم بی جان دمید و به طوفان سرکش سرنوشتم آرامشی دل نواز بخشید هر چند عمر چندانی نداشت