آیرا، ماجراهای قدرت بخش اول

آیرا، کنار پنجره نشسته بود و به آرامی و دقیق بیرون را نگاه می کرد. منظره ی برف روی کوه ها و دریاچه ای که تا همین چند روز پیش کاملا یخ زده بود، اما اکنون به دلیل فرا رسیدن بهار، یخ دریاچه آب شده بود. اما هوا هنوز سرد بود. آیرا به آرامی بلند شد و چند قدمی راه رفت تا اینکه جلوی آینه ایستاد. آینه ای که با نقره و زمرد تزئین شده بود.

آیرا، برس مو را برداشت و به آرامی شروع به شانه زدن موهای دورنگش کرد. در همین حین، او داشت فکر می کرد. آیرا تصمیم داشت از قلعه اش برود. از قلعه ی با شکوهش، که سفید، مثل برف ها، در میان کوه های بلند استتار شده بود، برود. میخواست به کشور دیگری برود. دیگر نمی توانست آنجا بماند. میخواست به خانه ی اجدادیش برود. چون دیگر چیزی برای یادگیری، یا کاری در قلعه اش نداشت.

آیرا، حتی زمان رفتنش را هم مشخص کرده بود. دقیقا هفت روز بعد، یعنی سیزده آوریل؛ روز تولد هفده سالگیش. آیرا از فکر بیرون می آید و به آینه و چهره اش خیره می شود. موهای بلندش که دو رنگ بودند. یک دسته از موهایش سیاه و دیگری سفید. آیرا کش مویش را بر می دارد و موهایش رامی بندد. او به چشمان خاکستری اش نگاه کرد.

موهایش، چشمانش، ابروهای پر پشتش، همه و همه شبیه مادرش بود. اما اخلاقیاتش، کاملا شبیه پدرش بود. زیرک بودن، باهوش بودن، غرور و جاه طلبی اش و... آیرا تصمیم گرفت برای تنها کسی که در خانه ی اجدادیش زندگی می کرد نامه ای بنویسد و او را از رفتنش به آنجا مطلع کند. آیرا از جلوی آینه کنار رفت و به سمت میزش رفت و شروع به نوشتن نامه کرد، او در نامه اش اینگونه نوشت: