تفاوت انیمه و انیمیشن ؟

برای کسانی که به صنعت انیمیشن و فیلم های انیمیشنی علاقه دارند انیمه کلمه آشنایی است. اما شاید برایتان سوال باشد که تفاوت آن با انیمیشن چیست؟ انیمه در واقع کلمه ای است که ژاپنی ها برای تمام محصولات انیمیشنی در هر قالبی مثل فیلم سینمایی، فیلم کوتاه، سریال و … به کار می برند. ولی در خارج از کشور ژاپن این کلمه به انیمیشن هایی که در کشور ژاپن یا با همکاری ژاپنی ها ساخته شده باشد اطلاق می شود. که نشان دهنده ی تمایز به خصوص انیمیشن های ژاپنی با دیگر تولیدات انیمیشنی است.

امروزه انیمه به سبکی از انیمشین تبدیل شده. سبکی که ژاپنی ها برای تولید انیمیشن استفاده می کنند. و ممکن است که حتی بعضی از آن ها کاملا مستقل از ژاپنی ها تولید شوند. البته این نوع نامگذاری منتقدانی هم دارد. هایائو میازاکی (Hayao Miyazaki) یکی بزرگترین کارگردن های آثار انیمه، عقیده دارد این نوع نامگذاری باعث ویرانی صنعت انیمیشن ژاپن می شود. زیرا انیماتورهای بدون انگیزه ولی پرکاری که با تکیه بر کلیشه های موجود از یک شخصیت کارتونی ثابت با استفاده از ویژگی های چهره و اغراق در حواس حرکتی طراحی می‌کنند اما عمق، کمال، احساس یا فکر در کار آنان دیده نمی‌شود.

با وجود اینکه انیمه های هر طراح و هر استودیو با دیگران متفاوت است. اما طراحی های رنگارنگ، شخصیت های پر جنب و جوش و تم فانتزی از خصوصیاتی است که در اکثر انیمه ها وجود دارد. انیمه ها ترکیبی از فرآیند داستان گویی ایده آل، هنر های بصری، شخصیت پردازی و تصاویر سینمایی و هر نوع دیگری از تصویرسازی هستند. انیمه ها تمرکز کمتری روی انیمت واقعی حرکت ها دارند و بیشتر تمرکز آن ها روی تصویر واقعی و سینمایی است. به همین خاطر از افکت های فیلمبرداری مانند پن کردن، زوم کردن، قاب بندی و زاویه های دوربین به خوبی استفاده می کنند. انیمه ها در ابتدا با دست کشیده می شدند که باعث می شد تا تفاوت زیادی با واقعیت داشته باشند. طراحان انیمه از این فرصت استفاده کردند و با انتخاب داستان خیالی و افسانه ای برای مخاطبان فرصتی پدید آوردند تا از واقعیت فاصله بگیرند و در دنیای خیال غرق شوند

تکنیک های ساخت انیمه 🪻🪻🪻 انیمه هم مانند یک انیمیشن معمولی دارای بخش هایی مانند استوری بورد، طراحی شخصیت و طراحی روی طلق است. هنرمندانی مثل نبورو اوفوجی ( Noburō Ōfuji) از تکنیک های مثل استاپ موشن و طراحی روی تخته سیاه در ساخته های خود استفاده کردند. بیشتر این روش های متفاوت در انیمه های مستقل و کوتاه استفاده شد و هیچگاه در بدنه ی این صنعت مورد استقبال قرار نگرفت. در دهه ی 1990 ورود کامپیوتر ها باعث شد تا صرفه جویی بیشتری در هزینه و زمان صورت گیرد. روح درون پوسته (Ghost in the Shell) و شاهزاده مونونوکه (Princess Mononoke) اولین فیلم هایی بودند که با ترکیب تصاویر کامپیوتری و روش های سنتی تولید شدند. در همین سال ها فوجی فیلم (Fuji film) بزرگترین تولیدکننده ی طلق نیز اعلام کرد که دیگر طلق تولید نخواهد کرد و تولیدکنندگان انیمیشن باید از طلق های وارداتی استفاده کنند. این دلیل خوبی بود تا استودیو ها به سمت تولید انیمه با استفاده از فناوری دیجیتال حرکت کنند. تا پیش از ورود کامپیوتر، همه ی انیمه ها با روش سنتی و طراحی فریم به فریم تولید می شدند. با این تفاوت که کی فریم های کمتری نسبت انیمیشن های دیگر داشتند ولی فاصله ی بین کی فریم ها طولانی تر بود. استودیو های انیمشن سازی ژاپنی روش های مختلفی برای کاهش هزینه و زمان تولید ابداع کرده بودند. برخلاف دیزنی که زمان و تمرکز زیادی بر روی واقعی به نظر رسیدن حرکت ها می گذاشت، انیمه ها تاکید بیشتری بروی کیفیت نقاشی ها داشتند و با استفاده از تکنیک هایی که ابداع کرده بودند زمان کشیدن حرکت های تکراری را کمتر کنند. حتی بعضی از این تکنیک ها علاوه بر کاهش زمان ارزش هنری نیز داشتند. تصاویر زمینه ی در انیمه ها بیشتر برای ایجاد توهم سه بعدی و کمک به فضا سازی داستان مورد استفاده قرار می گیرند. هر چند در بیشتر مواقع داستان های آن در دنیا های خیالی اتفاق می افتد اما گاهی از آن ها در مکان های کاملا واقعی روایت می شوند. انیمه ها قبل از صدا گذاری ساخته می شوند در حالی که در برای تولید انیمیشن های هالیوودی ابتدا صدابرداری انجام می شود تا انیمیت لب ها بر اساس آن صورت گیرد.

شخصیت ها در انیمه تناسب های بدن شخصیت های انسانی انیمه ها به طور دقیق تناسب های بدن انسان در واقعیت را منعکس می کند. ارتفاع سر مبنای تناسب اندام در طراحی شخصیت ها است. قد ها می تواند بسیار متفاوت باشد ولی قد یک شخصیت معمولی هشت یا هفت برابر اندازه ی سر آن شخصیت است. طراحان گاهی اوقات تغییرات عمدی به ابعاد بدن شخصیت ها می دهند. دلیل این کار ایجاد شخصیت های فوق العاده تغییر شکل یافته است. شخصیت هایی که بدن بسیار کوچکتر از سر خود دارند و یا قد بسیار کوتاهی دارند. بعضی از آثار انیمه هم این تناسب ها را کاملا به هم می زنند و شخصیت های کاریکاتوری دارند. یکی از ویژگی های بارز شخصیت های انیمه اغراق بیش از حد در اندازه ی چشم ها است. این شخصت های معمولا با چشمان بسیار درشت به تصویر کشیده می شوند. ریشه این نوع طراحی به شخصیت بتی بوپ (Betty Boop) در انیمیشن های هالیوود بر می گردد. اوسامو تزوکا (Osamu Tezuka) با تاثیر گرفتن از این انیمیشن ها شروع به ساخت انیمیشن های خود کرد. او اولین کسی بود که در ژاپن اقدام به تولید انیمیشن هایی با این حجم عظیم کرد. به همین دلیل او را پدر انیمه ژاپن می دانند. و نقش او در تاریخ انیمیشن ژاپن بسیار پر رنگ است. شخصیت های تزوکا هم مانند بتی بوپ چشمان درشتی داشتند. او با استفاده از این چشمان درشت در آثار خود توانست طیف وسیعی از احساسات انسانی را به تصویر بکشد. دیگران با الهام گرفتن از کار های او این سنت را ادامه دادند. اگرچه همه ی انیمه ها هم این گونه نیستند مثلا در آثار هایائو میازاکی (Hayao Miyazaki) چشم ها واقعی تر ترسیم شده اند. یکی دیگر از ویژگی های شخصیت های انیمه مو های آن ها است. بعضی از شخصیت ها مو های غیر طبیعی، رنگارنگ با مدل های خاصی دارند. برای تاکید بیشتر روی حرکت و یا احساس شخصیت حرکت مو ها در انیمه با چاشنی اغراق همراه می شود.

گاهی در انیمه ها برای بیان بعضی از احساسات از تصاویر و نماد هایی اغراق شده در چهره شخصیت ها استفاده می شود. برای مثال خطوطی منحنی روی پیشانی برای بیان ناراحتی استفاده می شود. شخصیت های مذکر در مواجه‌ها با زنان زیبا دچار خونریزی بینی می‌شوند، قطره عرق درشتی روی سر شخصیت های شرم‌زده ظاهر می‌شود. از دیگر ویژگی های شخصیت پردازی این سبک خاص انیمیشنی است.

ژانر های انیمه به طور کلی انیمه بر اساس مخاطبین آن ها طبقه بندی می شوند. که از مهم ترین گروه های آن می توان به انیمه‌های مربوط به کودکان یا کودومو (kodomo)، انیمه‌های مختص پسران یا شونن (shōnen) و انیمه‌های مختص دختران یا شوجو (shōjo) اشاره کرد. البته گروه های دیگری مانند سینین (Seinen) و جوسی (Josei) هم وجود دارد که بیشتر مخاطبین آن را افراد بزرگسال تشکیل می دهند. این انیمه‌ها که دارای داستان های پیچیده تر و با اکشن کمتری همراه هستند. کودومو (kodomo) هدف این گروه از انیمهها بیشتر کودکان زیر 10 است. از معروف ترین آثار این ژانر می توان به سلام کیتی (Hello Kitty) ، پوکمون (Pokémon) واقتباس هایی از آثار بزرگ ادبی جهان اشاره کرد. در این انیمه ها بیشتر مطالب مربوط به تاکید بر خانواده و دوستان، مطالب آموزشی و انتخاب مسیر درست در زندگی است. با این که این انیمهها بیشتر برای کودکان ساخته می شوند اما گاهی مواردی خشونت نیز در آن وجود دارد که این مساله در ژاپن پذیرفته شده است. شونن (shōnen) با اینکه مخاطبان انیمه‌های شونن طیف زیادی را شامل می شوند ولی به صورت خاص برای پسران 11 تا 18 سال تولید می شوند. محتوای این انیمهها پر از زد و خورد و ماجراجویی است. در بیشتر داستان های آن روی قابلیت های فردی قهرمان و درگیری های شخصی نوجوانان در آن سنین معطوف می شود. و به مواردی از قبیل فداکاری برای خانواده و دوستان و ارزش های اخلاقی می پردازد.