جنون؛

آن آسمان معبدش است و او عابدی دلسرد از تبعیدی خودخواسته که عقلش را دگرگون میکند.

جنگی ستونی بین بینش و شنوایی آدمیانی کور و کر است که هر چه فریاد بزند بهایش خنجری تجلی یافته در خاکی است که زاده شد از آن و نیست میگردد در همان تجلی دردآگین.

به چه ارزد جنایاتی لعنت شده که انتهایش دیده‌ای مجنون و حبس در نیشی گزنده از زندگانی است که مردگان را وادار به رستاخیزی محزون میکند تا اشک بریزند برای دل های پیچیده‌ای که به بهای دلباختن، متهم به دیوانگی گشته اند.

و عشق بیگانه‌ای گنجید در دل دیوانگی عاقل که میان جهانیان ارواحی سرگردان مانده اند که جسمشان شکست و روحشان مجنون و دلبسته‌ی آسمانی شد که هنگام اشکریزی، مضحکه‌ای از عشق برایش بافتند.